Het boek waar ik maar niet van af kan
komen
In mijn (papieren) boekenkast staan
een stuk of vijf gebonden boeken. Dat is alles wat mijn opruimwoede waarover ik
’t in mijn vorige column had, heeft overleefd. In mijn elektronische en online
boekenverzameling daarentegen beschik ik over vele tienduizenden E-boeken. Ik
kom dus niets te kort om mijn leeshonger te stillen, als u zich daarover zorgen
mocht maken.
U vraagt: Wat zijn dat dan voor boeken
die de kringloopdans hebben weten te ontspringen?
Wel, los van mijn eigen productie zijn
dat min of meer verplichte nummers. De Bijbel bijvoorbeeld, een loodzware maar
door Wikipedia overbodig geworden encyclopie, een Linux handleiding van meer
dan 1300 pagina’s en een dik nostalgisch sprookjesboek met zwart-wit tekeningen
dat ik als kind meermalen van kaft tot kaft heb gelezen.
Dan is er nog één prachtband die ik
kan missen als kiespijn maar waar ik door de jaren heen met geen mogelijkheid
van af kon komen. Een nogal zonderling verhaal dat ik hier graag in geuren en
kleuren wil vertellen, als u een momentje hebt.
Het boek is getiteld Zeemansleven. Het
bevat zeemansverhalen van diverse auteurs en het is tot stand gekomen onder
redactie van prof. dr. H. Bergmans. De uitgever is G.F. Callenbach te Nijkerk.
Ik kom er niet achter hoe oud het beduimelde boek is maar het moet van vóór
1940 zijn.
Als kind heb ik elke dag tegen de rug
van dit kloeke deel aan moeten kijken. Het stond in de boekenkast bij de
ontbijttafel. Het leek of dat boek me steeds toefluisterde:
‘Pak me. Bekijk me. Blader me door.
Bewonder mijn tekeningen. Lees me. Herlees me.’
Op een goed moment kon ik de lokroep
niet langer weerstaan. Ik pakte, bekeek, bladerde door, bewonderde de
tekeningen en las en herlas de verhalen. Een sfeervolle jeugdherinnering, dat wèl.
Veel later, toen bleek dat Zeemansleven
al meer dan vijf verhuizingen had overleefd, begon de rug van dat boek in mijn boekenkast me ontzettend
tegen te staan. Het herinnerde me aan vroeger. En aan al die oubollige verhalen
over stoere zeelieden in hoge zeeën, onverschrokken noormannen, arme
schipbreukelingen, Hollande brave hendrikken en aan de tijd dat de schepen nog
van hout en de mannen van ijzer waren.
In de loop der jaren heb ik Zeemansleven
vaak uitgeleend. Maar in tegenstelling tot andere boeken die ik uitleende,
keerde Zeemansleven tot mijn spijt altijd weer bij mij terug. En daar
stond ie dan weer met zijn vergeelde rug vanuit de boekenkast naar me te
staren.
Ten einde raad heb ik Zeemansleven met
nog meer ongeregeld goed op Marktplaats gezet. Voor een appel en een ei. Geen
belangstelling.
‘En nou is ’t met jou gedaan’,
lispelde ik toen de noodlijdende n.h. kerk in mijn dorp een rommelmarkt organiseerde
om een nieuwe orgel te kunnen bekostigen.
‘Daar ga je, Zeemansleven’, dacht
ik hardop en niet zonder leedvermaak. De kerk ontfermde zich over het boek en
daarmee was ik er eindelijk van af.
Of toch niet? Vanaf de kansel was het
me bij herhaling voorgehouden: De geest is gewillig maar het vlees is zwak. Dat
dit een waarheid als een koe is, bleek toen ik met mijn vrouw een bezoek bracht
aan genoemde rommelmarkt om voor weinig geld wat overbodige dingen te kopen
voor het goeie doel.
Je ontkomt er niet aan als je op een
rommelmarkt rondneust. Je kent dat. Of je wilt of niet, je wordt toch aangetrokken door de vele tweedehands boeken die daar liggen. Zo van:
Ach kijk... Nijntje van Dick Bruna. En: Tarzan van de apen. En zelfs: De GVR
van Roald Dahl. En daar: Het schaap Veronica van Annie M.G.
Toen viel mijn blik op de vergeelde
rug van een boek dat me bekend voor kwam. U raadt het: Zeemansleven.
En ze stormden allemaal op me af: de
Hollandse zeemannen, de arme schipbreukelingen, de brave hendrikken en de
onverschrokken noormannen
Ach, over herinneringen gesproken. En
aan de tijden toen het leven nog goed en geluk nog heel gewoon was. Wie doet zo’n
boek nou weg voor een paar eurocenten? En voor ik ’t wist riep ik de
kraamhouder:
‘Hé...! Wat moet dit boek kosten?’
Eerlijk waar. Ik heb het teruggekocht.
In een moment van zwakte en verwarring.
En tot op de dag van vandaag staart de
rug van dat vermaledijde boek me nog altijd aan vanuit mijn zo goed als lege
papieren boekenkast. Hoe kom ik er echt van af?
Wie het wil hebben mag het komen
halen. Maar op één voorwaarde:
Ik neem ’t niet meer terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten