De druk is hoog

'Ik moet altijd zo om jou lachen!’ Ink, de beheerder van Thrillerlezers is aan het woord, en ze doet haar uiterste best om me over te halen iets voor haar te schrijven. ‘Ik schrijf helemaal geen thrillers!’ Het kan haar niets schelen. Ik zal en ik moet, en ze wil geen nee horen. En dan ga ik zomaar ineens overstag. Waarom ook niet?

Vandaag, een week later, zit ik nog steeds naar een knipperende cursor te kijken en heb ik geen idee wat ik kan schrijven dat grappig is, en niet alleen voor mensen die mij kennen maar ook voor de bezoekers van Thrillerlezers. 

Vannacht, toen ik om halfdrie naar het toilet moest, tóen wist ik precies wat ik zou gaan schrijven. En dat het grappig was. Ik twijfelde even of ik het op zou schrijven, maar toen ik de warme dekens en mijn slapende man zag, dook ik toch maar in bed, want wat ik wilde schrijven was zó briljant dat ik het niet kón vergeten. En toen ik vanochtend opstond, blij en enthousiast omdat ik wist dat ik vannacht een geweldig idee had, was mijn hoofd net zo leeg als het bed. Juist. Compleet vergeten wat ik wilde schrijven. Hoe briljant het ook was, het was weg. 

Ik begon te schrijven over mijn bezoekje aan Amsterdam, waar ik een van mijn idolen (Sophie Jackson, een New Adult Auteur) heb ontmoet, maar wat bijna misging omdat mijn trein verschrikkelijk vertraging had vanwege een seinstoring bij Eindhoven, en dat ik ongeveer tien minuten voor vertrek van de boot waar ik op moest zitten aan kwam rennen, hijgend en zwetend en met trillende benen omdat ik dacht dat ik de boot zou gaan missen. Maar dat was alleen grappig als je erbij was en me aan hebt zien komen, dus besloot ik het over een andere boeg (Ik ben trouwens ook heel goed in domme woordgrappen) te gooien en jullie iets te vertellen over mezelf en hoe ik schrijf. Iets dat je ook op mijn website kunt lezen trouwens, als je niets te doen hebt.

Ik ben zo’n schrijfster met notitieboekjes in haar tas. Die overal waar ze is ineens een boekje tevoorschijn kan halen en kan beginnen met schrijven. Dat kun je tegenwoordig ook op je telefoon doen, maar ik ben helaas ook zo iemand die het dan opslaat op haar telefoon en dan niet meer weet waar het staat. Dus heb ik wel twintig van die boekjes. In elke tas, jas, op tafel, in de boekenkast, overal liggen ze, zodat ik nooit zonder zit. Dat is tenminste de bedoeling. 

Twee weken geleden waren we met vrienden in een restaurant en zei een van hen iets dat zó grappig was dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Meteen grabbelde ik naar mijn tas, net voor ik me herinnerde dat die nog thuis lag. Met mijn boekje erin. Ik kon niets anders doen dan het servetje en de pen van tafel pakken (Dat is dan weer handig als je in een tapas restaurant bent, je hebt altijd een pen op tafel liggen) en het opschrijven. Die vriend was meteen op zijn hoede. ‘Laat me raden, dat ga ik zeker terugzien in een boek?’ 

Zo gaat het altijd bij mij. Een groot deel van mijn inspiratie haal ik uit dingen die ik zelf zie, doe of meemaak, zie of hoor. Helemaal niet handig als je erotische romans schrijft, want hoe vaak ik de vraag niet krijg of ik ‘Dat-en-dat’ ook uit eigen ervaring vertel. Alsof je een thrillerschrijver vraagt of hij ook echt iemand vermoord heeft om te kijken of het bloed wel echt op die manier die hij beschrijft tegen de muur kan spatten. 

Ik hou van schrijven. Van het moment dat iemand tegen me zegt ‘Ik heb je boek gelezen!’ en van de mensen die me via facebook opzoeken, alleen om te zeggen dat ze iets geweldig vinden. Ik hou ook van kansen zoals deze. Dat iemand me vraagt om een column te schrijven een site, gewoon omdat ik doe waar ik van hou. Schrijven.  Ik hoop dat jullie net zo genieten van het lezen als ik deed van het schrijven. Ook al weet ik nog steeds niet wat mijn briljante idee van vannacht was. We zullen het waarschijnlijk nooit weten… Verdwenen in de diepe, donkere krochten van het schrijfster-brein.

Tamara