UltraLex of Ultralinks?

De radicalisering van de blanke medemens begint steeds ernstigere vormen aan te nemen: waar er voornamelijk wordt gekeken naar mensen met een afwijkende huidskleur, ander geloof en andere normen en waarden, vind ik het net zo beangstigend hoe de blanke medemens tekeer gaat in mijn directe omgeving op sociale media en in de journaals en hoe dat stilletjes normaal wordt gevonden. Inlevingsvermogen in en acceptatie van de medemens lijkt steeds verder buiten het bereik te liggen van de gemiddelde blanke man en vrouw. Verwensingen, al dan niet met terminale afloop, vervuilen de onderlinge relatie. Communicatie mondt veelal uit in een tirade waarbij de 140 karakters vaak niet eens gehaald worden. Zelfs politieke (wereld)leiders kunnen de drang niet weerstaan om hun beperkte woordenschat of creatief geknipte plaatjes te delen, die gretig als voor waarheid worden aangenomen door hun achterban. Dat vrouwen nog meer als tweederangsburgers worden gezien, dat homoseksuelen terug de kast in moeten of naar kampen worden gestuurd om ze te genezen, dat kunst en wetenschap wordt afgeschaft, dat klimaatverandering als een fabeltje wordt gezien uit economisch belang en dat vrijheden worden beperkt is voor veel stemmers bijzaak. Zolang er maar wat verandert.

Van beide kanten van de politieke middenweg worden de uitingen steeds grover en de vergelijkingen steeds grimmiger. Enige tolerantie voor alles dat anders is, lijkt ver te zoeken. De middelen om het doel te bereiken worden steeds heiliger: nieuwe trends als ´alternatieve waarheid´, ook wel liegen en kiezersbedrog genoemd, zijn een zorgwekkende ontwikkeling die de komende 8 jaar alleen maar vaker je tijdlijn zullen vullen. Hoe vaak mijn tijdlijn ondertussen al gevuld is met vergelijkingen met het Duitsland van de jaren '30 en '40 van de vorige eeuw is ontelbaar. Geleerden en minder geleerden die onze tijd naadloos passen in de tijd dat een heel volk de schuld kreeg van een crisis en iedereen die afweek het land ontvluchtte of als eindoplossing gereduceerd werd tot niet-mens.

Voornamelijk de linkerkant van het midden laat zich ongegeneerd gaan in het maken van deze vergelijkingen. Zelfs National Geographic heeft alle videobanden uit de schappen getrokken en zendt nu rond de klok documentaires uit over de Tweede Wereldoorlog. Toeval, of handig ingespeeld in de sentimenten van deze tijd?

Rechts roept natuurlijk al jaren moord, brand, hel en verdoemenis en lijkt nu steeds meer naar het midden van het politieke landschap te zijn geklommen. Mensen die voorheen gezien werden als matig rechtse stemmers hebben ongevraagd een aanhang gekregen die er vrede mee heeft wanneer 2030 en het nieuwe 1930 wordt: iedereen die anders is laten registreren, grenzen op slot, onder dwang mensen het land uitzetten, vrijheden ontzeggen, desnoods met geweld.

De angst om terug te keren naar de periode van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog lijkt een gezamenlijke angst te zijn van zowel links als rechts: volgens rechts zitten we daar al jaren doordat we iedereen zomaar binnenlaten, volgens links gebeurt dat juist wanneer we de vrijheid beperken.

De vergelijkingen met die tijd zijn overigens ook net zo beangstigend: een diepe economische crisis en een ongezonde obsessie de schuld hiervan niet binnen de grenzen te zoeken maar af te schuiven op alles wat juist naar binnen wil komen. Door anderen als niet gelijken te stellen, zelfs te bestempelen als een ander ras, een afwijking van het gangbare ras, profileert men zichzelf als beter en absoluut.

Aanvoerders van de rechterkant van het midden zoals Wilders, Trump, Le Pen en Farage of andere marionetten die voeden op angst, weerhouden zich er niet van om schaamteloze leugens en onwaarheden te gebruiken - overigens kunnen beide kanten dit goed, geloof niet altijd alles wat je leest. Veel lezers van de 140 karakters hebben er geen behoefte aan om berichten te controleren op waarheid: een gruwelijke slachting in Bowling Green door IS wordt snel voor waarheid aangezien, Amerikaanse vlaggen verschijnen op Facebook voor iets dat niet heeft plaatsgevonden. De politieke schade is al aangericht. In Bowling Green heeft inderdaad een massaslachting plaatsgevonden: op 25 februari 1643 zijn zeker 110 inheemse bewoners afgeslacht door Nederlanders in wat toen Nieuw Amsterdam heette, inclusief vrouwen en kinderen. Kinderen werden voor de ogen van hun ouders gevierendeeld, lichaamsdelen werden in het water of op het vuur gegooid (ooggetuigenverslag van David Pietersz de Vries). Laten we eerlijk zijn, 'wij' als blanke mens zijn al eeuwenlang een stel hufters geweest.

De komende tijd zal, zeker na de komende verkiezingen in een aantal Europese landen, er nog vaker buiten onze grenzen gekeken worden en vooral de drang ontstaan om ons terug te trekken. Grenzen dicht, terugtrekken uit Europa, niet-Nederlanders eruit. Geïnspireerd door 'The Grand Poobah' zullen er vergelijkbare pogingen in Nederland gedaan worden. De toon is al duidelijk merkbaar tijdens interviews: een mediahetze tegen rechts, de media die onwaarheden verspreid, zelfgecreëerde alternatieve waarheden waarbij partijleiders demonstreren met extremisten. De toon is gezet, zet je schrap.

Het zal blijken of de angst voor een globale fascistische beweging terecht is of dat de anti beweging krachtig genoeg is een nieuwe duisternis te voorkomen. Is Europa volwassen genoeg om in vrede te leven of is de uiterlijke houdbaarheidsdatum verstreken?