Melissa Skaye column

In mijn blog van vorige maand vertelde ik hoe ik het schrijfvirus had opgelopen. Voor mij begon het allemaal met mijn Jeremy Jago Fantasyreeks. Daar bleef het niet bij. Iets dat ik nooit had verwacht. De wijze waarop ik thrillers begon te schrijven, kan me zo nu en dan nog steeds overvallen omdat het zo wonderlijk is gegaan.

Ik bewoog me alleen in de wereld van het magische eiland Magistraal. Ja, schrijvende dan en soms in mijn dromen, want zo nu en dan hielp ik Jeremy een handje en holde ik met hem over zijn strand. Als lezer kon je mij niet blijer maken dan met een lekkere spannende thriller. Voorbeeldje? Patricia Cornwell, en dan de Kay Scarpetta reeks. Ik geef toe dat de reeks steeds minder werd, maar ik hield vol en gelukkig proef ik nu weer haar oude niveau. Alles van Harlan Coben, Tess Gerritsen en Karin Slaughter staat in mijn boekenkast. Mo Hayder las ik destijds ook graag, net als James Patterson en diverse boeken van Stephen King. The Green Mile en 22-11-1963 zijn mijn favorieten.  Zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan. Uiteraard vergeet ik de Nederlandse thriller-auteurs niet, daarvan staan er ook veel boeken in mijn kast te pronken. Maar zelf een thriller schrijven? No way, dát kon ik echt niet. Ik zal het nog mooier vertellen: ik dacht daar niet eens aan. Geen tel.

Ik ontving in 2009 een verzoek van vrouwenthrillers. Of ik een Quiller wilde schrijven: een kort, spannend verhaal gebaseerd op een nieuwsartikel. Zoals gezegd: dat kon ik niet dus ik zei dat ook. ‘Onzin,’ werd me gezegd. ‘Wij zijn er zeker van dat jij dat prima kan.’ Ik slikte even toen ik begreep dat ik maar met 1500 woorden mocht werken. Hoe kreeg ik dat voor elkaar? Goed, lacherig opende ik Word en bedacht me ineens dat het om iets waargebeurd moest gaan, dus ging ik op zoek.

Het eerste artikel was meteen raak en nog actueel ook. Stalking via internet. Om een lang verhaal kort te maken: schrijven, deleten, opnieuw beginnen en ik leverde Virtuele tango in. Ja, ik gaf het beestje meteen een naam. Vrouwenthrillers was enthousiast, zette het online, er kwamen leuke reacties op en dat was het dan. Dacht ik.

Ik kreeg een mailtje van een uitgeverij. En niet bepaald van een kleine of onbekende. Ik dacht in de maling te worden genomen. Haha, LOL! Dit bestond toch niet! Beste Melissa, wij lazen je korte thrillerverhaal op Vrouwenthrillers en zijn onder de indruk! Mocht je besluiten dit verhaal uit te werken tot een manuscript, zijn wij zeer geïnteresseerd. Auteurs in ons fonds:…. En er volgden diverse, zeer bekende namen.

Om te gieren, zou Joling zeggen. Maar ook: met gierende banden! Want het was geen geintje, het was bloedserieus.

Ik ging als een gek aan het werk en behield de titel. In 2009 kwamen rechercheurs Sanne Philips en Luca Borra in mijn leven tijdens het uitwerken van Virtuele tango. Ik was erg groen wat thrillers betreft, maar ik had fijne, kritische proeflezers. Nu was het geen kwestie van manuscript opsturen, even wachten, contract tekenen en klaar. Nee, nee. De uitgeverij wilde eerst een uitgebreide samenvatting en dan niet één A4’tje. Elk hoofdstuk diende volledig ingevuld te worden, voordat ik het manuscript stuurde. Geloof me, ik ben daar ruim twee maanden mee bezig geweest. Het was namelijk zo dat ik alles van a tot en met z moest weten, wat en met wie er in welk hoofdstuk gebeurt. Ik heb gemerkt dat ik vooraf vaak precies weet wat ik ga schrijven, maar toch komen er al schrijvende vaak veel gebeurtenissen en karakters bij. Dat was moeilijk, ik moest de samenvatting dus al tiptop hebben.

Het duurde even, maar toen kreeg ik antwoord op mijn uitgebreide samenvatting: ze wilden graag het manuscript ontvangen. Daar was ik al mee in de weer geweest uiteraard, maar klaar was ik nog niet. (Volgens mij ben je dat nooit, je kunt aan de gang blijven, maar goed, dat is weer een ander verhaal) Er ging wederom even tijd overheen. Trouwens, ik had een geweldig verhaal gehoord en ook dat moest ik uitwerken. Ja, van mezelf. Zo was ik dus doodleuk met twee manuscripten bezig. Schrijfvirus, zei ik toch? (Blij dat ik daar nu mee ben, want dat 2^e manuscript is In onschuld, dat in april verschijnt!)

Ik had niet bepaald in een ritme in mijn schrijven. Ik schreef gewoon elke keer als het maar kon. Zelfs midden in de nacht of als we thuiskwamen van een feestje en ik ‘nog even iets wilde nakijken’. Ik geef toe dat ik dan best naar mijn bed verlangde, (mijn man sprong er in en riep hoe lekker hij lag) toch moest ik een opkomend idee uitwerken (mijn man bleef maar roepen hoe lekker hij lag). Pas als ik had gedaan wat ik van mezelf moest doen, ongeacht het late tijdstip, ging ik volkomen tevreden naast mijn – in dromenland verkerende– man liggen.

Zal ik maar weer een lang verhaal kort maken? Het feest ging niet door, een redacteur was enthousiast, de ander wat minder dus helaas pindakaas. Zat ik dan, het hele proces had zo’n beetje een jaar in beslag genomen. Wat nu? Weer leuren, iets dat ik met Jeremy Jago al niet zag zitten?

Tenpages. De een zal de naam herkennen, de ander niet. Ik hoorde ervan en ben eens op mijn gemak gaan kijken wat dit nu allemaal inhield. Toch eens even navragen bij bekenden: zal ik het doen of niet? TenPages werkt als volgt: je zet tien bladzijden van je manuscript online en je krijgt vervolgens vier maanden de tijd om 2000 aandelen aan minimaal honderd aandeelhouders te verkopen. TenPages gaat, mits je de gevraagde aandelen binnen de vier maanden hebt behaald, bemiddelen met uitgeverijen. Klinkt geweldig, toch? Het was niet echt achterover leunen en het gaat vanzelf. Nee. Leuren, leuren, leuren, mensen in feite vragen hun zuurverdiende geld in jou te steken. Maar bij elk gekocht aandeel was het gillen. 100, 200, ineens 500, het liep hard. Toen even een stop, waardoor ik me afvroeg of ik soms debiel was geweest. Wel goed bij mijn hoofd! 2000 was onmogelijk te halen! Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ogen open en als een gek kijken of er aandelen waren gekocht. De hele dag ging dat zo. Keek ik een uur niet, werd ik wel gebeld dat de aandelen waren gestegen. Mensen mailen, berichten sturen, krantenberichten, op diverse fora mijn manuscript aanprijzen in de hoop op het geloof van lezers. Mijn geluk was dat destijds Tenpages goed bekend was en ik niet de enige was die in dat avontuur sprong. Nog steeds voelde ik me maf dat ik mensen aandelen liet kopen, want wat als het mij niet lukte? Stond ik toch voor paal?

Over de 1000, en pas toen ging ik erin geloven dat ik de 2000 zou halen. Iemand kocht er 200 (feest in Hoorn, geloof me) en van de 1200 sprong ik later naar 1600. Ja, ik haalde de 2000. Nog meer feest!

Maar dan ben je er natuurlijk nog niet. Dan gaat Tenpages aan de slag en stuurt je manuscript naar uitgevers. Ik doe maar weer een lang verhaal kort: die vonden ze. Ik tekende het contract en VT1 Virtuele tango verscheen in maart 2013. VT2, Verboden tranen, in 2014. Het zou geweldig zijn om te zeggen dat VT3 het jaar daarop verscheen, maar door diverse omstandigheden is dat niet gelukt. Lezers moesten even wachten, maar in 2016 was daar Verleden tijd. Voor wie de VT-reeks heeft gevolgd is het duidelijk, gezien het eind, dat er een VT4 komt. En die komt er ook, maar… Er gaat flink wat veranderen wat de VT-reeks betreft. VT4 zal in november 2017 verschijnen, maar dan in een volledig nieuw jasje en dat niet alleen: ook met een heel nieuw baasje. Gaat iemand anders dan de reeks verder schrijven? Stop jij ermee? Nee, nee, ik blijf gewoon met veel plezier schrijven, maar uitgeverij LetterRijn neemt de reeks onder de vleugels.

Oké, een andere uitgever dus? Yep!

Ik heb ontzettend veel vertrouwen in deze uitgeverij en ik ben er ook zeker van dat er straks een prachtboek verschijnt. Dat onze samenwerking echt heel prettig verloopt, merk ik al aan de thriller In onschuld, die half april 2017 het levenslicht gaat zien. Dit is een losstaande thriller, het 2^e manuscript waar ik destijds, net als met VT1, mee bezig was.

Nu hoor ik mensen denken: nou, lekker dan, dan passen de boeken niet meer bij elkaar. Virtuele tango, Verboden tranen en Verleden tijd zien er heel anders uit dan VT4 zal gaan worden nu je een andere uitgever hebt. Dat klopt, maar ach, lieve mensen, dat gebeurt vaker met reeksen die van uitgever veranderen. Daar heb ik een kast vol van. Ik heb zo nu en dan leuke discussies over de covers van de VT-reeks gevoerd. Gaan we die, zodra VT4 er is, gewoon voortzetten.

Ik heb er nu al zin in ;-)