Titel:
Kleine zwarte leugens
Auteur:
Sharon Bolton
Uitgeverij:
A.W. Bruna Uitgevers
416
pagina’s
Over
de schrijfster:
Sharon
Bolton woont in Londen, waar veel van haar thrillers zich afspelen.
Ze weet als geen ander de sfeer van de donkerste kanten van deze stad
te beschrijven. Bolton is winnaar van de Mary Higgins Clark Award en
genomineerd voor de itw Thriller Award, de cwa Gold Dagger en de
Barry Award. Kleine zwarte leugens is een standalone thriller.
Achterflap:
Wat
is het ergste wat je vriendin je kan aandoen?
Het
was geen opzet. Een moment van onoplettendheid, een tragisch ongeval
– en twee kinderen komen om. Die van jou. Op een eiland met maar
weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot
heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een
pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je
toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de
gedachte aan wraak onweerstaanbaar wordt?
Dus
nu… wat is het ergste wat jij je beste vriendin kunt aandoen?
Wat
ik van dit boek vind:
De
cover is een echte blikvanger. Als ik in een boekwinkel loop, zou
deze mij absoluut opvallen. De mooie zonsondergang (gok ik), het
kleurgebruik en de manier waarop de titel op de cover staat, is voor
mij een reden om hem op te pakken. Na het lezen van de achterkant,
was ik heel benieuwd naar dit boek. Misschien is het iets van moeder
zijn, maar het feit dat er kinderen verdwenen waren, deed mij iets.
Het
verhaal speelt zich af op de Falklandeilanden en wordt verteld vanuit
drie perspectieven: Catrin, Callum en Rachel. Het verhaal speelt zich
af binnen een paar dagen tijd. Catrin en Rachel zijn al vanaf hun
jeugd beste vriendinnen. Maar dit is veranderd sinds het noodlottige
ongeluk waarbij Catrin’s kinderen omkwamen en Rachel hier de
oorzaak van was. Catrin’s leven is niet meer hetzelfde als voorheen
en zij
wordt
een schim van zichzelf. Ze heeft wraakgevoelens ten
opzichte van
Rachel en haar gedachten beginnen vaste vormen aan te nemen.
LAAT
HEM NIET ALLEEN!
Dan
verdwijnt er een kind, weer eentje. De gemeenschap is in rep en roer,
want dit is het derde kind in drie jaar tijd. De andere twee kinderen
zijn nooit gevonden. Dus wordt alles op alles gezet om het kind te
vinden.
Callum
Murray is een goede vriend van Catrin. Hij heeft onopgeloste
geestelijke problemen die gerelateerd zijn aan de Falklandoorlog.
Deze problemen uiten zich in black-outs en hebben grote gevolgen.
Als
je moet kiezen tussen leven met verdriet en leven met een
schuldgevoel, is verdriet toch een stuk makkelijker.
Rachel
heeft het zwaar met het schuldgevoel naar Catrin. Ze mist haar
vriendin enorm. Het zal nooit meer hetzelfde worden. En dat
schuldgevoel leidt tot een daad die niemand voor mogelijk gehouden
heeft.
De
stukken waarin het verdriet van Catrin duidelijk was, hebben mij
behoorlijk geraakt. Je beide kinderen verliezen is het ergste wat een
moeder kan overkomen. Als je dan ook nog eens in een kleine
gemeenschap woont waar iedereen elkaar kent en waar je de “dader”
elke dag tegen het lijf kan lopen, is op zijn zachts gezegd geen
pretje.
De
schrijfster heeft wat mij betreft echt een topthriller afgeleverd. Ze
geeft ons een kijkje in het hoofd van de drie hoofdrolspelers. Zo
diep dat ik af en toe echt even moest slikken. Ik heb even moeten
wennen aan de schrijfstijl. Ik geef meestal de voorkeur aan wat ik
noem “conversatietaal”. Maar ik zat snel in het verhaal en er
kwam al snel een punt waarbij ik eigenlijk niet meer kon ophouden met
lezen.
Waardering:
Plot:
5
Schrijfstijl:
4
Originaliteit:
5
Psychologie:
5
Leesplezier:
5
Spanning:
5
Ik
kan echt niet anders dan dit boek een dikke 5 sterren geven.
Leontine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten