Weemoedig na Last Christmas en oliebollen op je billen

Januari dip? De eerste twee weken van januari vind ik altijd behoorlijk “K.” De gezellige feestdagen zijn voorbij, de portemonnee is weer een stuk leger, en de goede voornemens..uhh.. vallen me zwaar.

Zo zat ik vandaag bij Brasserie Nul76 waar ik een verse muntthee bestelde. ‘Wilt u de kaart nog zien?’ Vroeg de meneer van Nul76. Met pijn in mijn hart, maar bewust van de tig oliebollen die inmiddels aan mijn derrière zijn toegevoegd, antwoordde ik hem met geknepen stem ‘nee.’ Glimlachend draaide hij zich om, en zonder veel woorden leek hij mijn goede voornemen dus door te hebben. Enigszins trots bedenk ik dat ik zo weer goed bezig ben. Maar een beetje weemoedig denk ik dan weer terug aan die heerlijke december dagen. Aan het Glazen huis. Aan de dagen ervoor toen we er nog naar uitkeken. En aan de eerste keer dat de Grote Kerk zo feeëriek verlicht werd. De éen vond het walgelijk, de andere sprookjesachtig. De éen was anti-serious request, en de ander was pro. Maar op het moment dat Tijn daar stond, was heel ons land verenigd. En hoe triest het was, zo intens mooi was het ook. Juist daarom…. Zo simpel, puur en eerlijk…

Maar met het uiteenhalen van het Glazen huis en de confronterende leegte op de Grote Markt, lijken ook al die geweldige gevoelens die de hele periode opriep, opgeveegd en weggehaald te zijn.

…..En dan ook nog George Michael die ironisch genoeg last Christmas onverwacht overleed.

Bruin gefrituurde diamanten:
In gedachten verzonken wordt de verse muntthee voor mijn neus gezet. En dan zie ik daar een schoteltje met twee oliebolletjes erbij gezet worden. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik kan er niks aan doen maar meteen kijk ik de meneer van Nul76 verrukt aan. Hij kent me verder helemaal niet, maar weet mijn dag weer goed te maken! Tegenover me zit mijn man en verrukt maar twijfelachtig kijk ik van de oliebolletjes naar hem, en van hem naar de oliebolletjes. ‘Ik neem er geen,’ hoor ik hem tot mijn grote teleurstelling zeggen, en hij vertrekt geen spier. Stilletjes staar ik naar de bruine, gefrituurde diamantjes op het witte bordje. Op het moment dat ik bijna klaar ben met afscheid nemen, en heb geaccepteerd dat ik ze daar zo onaangeroerd zal moeten achterlaten, grist een grote mannenhand er één van het bordje. ‘Haha! Natuurlijk wel!’ Grinnikt mijn mattie vrolijk.
Op dat moment pak ik “mijn” bolletje ook van het witte bordje en neem een hap. Mmmmm…oliebollen, je kunt me er voor uit bed halen. Iets lekkers eten…ik kan er oprecht blij van worden.

Vier het leven:
Even later stappen we weer buiten en vervolgen we onze ronde. De lucht is stralend blauw. De kou prikkelt heerlijk op mijn wangen. Ik bedenk me dat ik eigenlijk hartstikke leuke dingen op de planning heb staan dit jaar. We voeden onze kinderen ook zo veel mogelijk op met het idee dat je vooral veel plezier in je leven moet hebben. Dus….weg met die januari dip! Op naar het volgende. Die oliebol van net was weer zo’n pleziermomentje en hoewel ik hem wél invul als guilty pleasure op MyFitnessPal app, was het voor mij een motivatiebolletje om nog eens lekker een stukje om te lopen en te genieten van dit stralende koude winterweer. Want weet je; ik kan dat nog….George Michael helaas niet meer… Vier het leven mensen, Tijn deed het ons pas nog voor, hou het vast, vooral met kleine, pure, simpele en eerlijke dingen, het kan zo maar ineens voorbij zijn!

Happy New Year allemaal!!!

Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].

Deze blogumn was eerder te lezen op www.breda.nieuws.nl