Heidi doorbreekt de stilte

Eindelijk, daar was ik weer. Het was een tijdje stil van mijn kant.

Er stond namelijk een operatie in mijn agenda. Doordat ik bijna altijd verkouden was en daardoor ook druk achter mijn oog had, kwamen ze erachter dat mijn tussenschot scheef stond, dus die moest recht worden gezet.

9 januari was de grote dag, met lood in mijn schoenen bracht mijn man me weg naar het ziekenhuis. Wat op zich al een wonder mag heten, hij heeft namelijk de neiging alleen al bij de geur flauw te vallen en heeft dit in het verleden al vaak gedaan. Gelukkig ging het goed.

Ook bij mij viel het in eerste instantie mee, als ik ergens tegenop zie, dan is het wel onder narcose gaan. De pijn die je na de operatie hebt maakt me niks uit.

Het gevoel dat je niets meer kunt doen en alle controle kwijt bent, zorgt bij mij alleen bij het idee al voor een paniekaanval, ik zou zo van de operatietafel af kunnen springen en weg kunnen rennen.

Mensen die me kennen, vroegen al of ik niet teveel thrillers lees?

Nou, nee... die kun je niet teveel lezen :-) grapte ik maar terug.

Gelukkig kreeg ik voor die tijd een kalmeringstablet, helaas kreeg die alleen geen tijd om in te werken, want ik werd direct opgeroepen voor de operatie.

Toch ging ik rustig onder narcose en toen ik wakker werd had ik het gevoel dat ik heel zielig had gedroomd, want de tranen liepen over mijn wangen. Ik blijf het een raar iets vinden die narcose.

De nacht die ik door moest brengen in het ziekenhuis was werkelijk een nacht om niet gauw te vergeten, ik heb geen oog dicht gedaan.

Ademhalen door mijn neus ging niet, doordat die helemaal vol zat met tampons, ik voelde me net een vis op het droge. Gelukkig had ik een gezellige overbuurvrouw, die ook wakker lag, samen hebben we elkaar de nacht door gekletst.

Het was ook werkelijk een hele opluchting dat die rotdingen er na twee dagen uit mochten.

Blij dat ik weer in mijn eigen huis was, bedacht ik me eens lekker te gaan lezen.

Nou vergeet het maar, de letters dansten voor mijn ogen, dagen achter elkaar heb ik mijn ogen meer dicht dan open gehad.

Verschrikkelijk balen is dat, dan kom je er achter, hoe gelukkig je jezelf mag prijzen als je gewoon gezond bent en fijn kunt lezen.

Langzaam gaat het wat beter, al heb ik nog erge last van de nasleep van de narcose.

Inmiddels ben ik op aanraden van Lydia, begonnen in De verloren dochters van Arjan Hoks. Een thriller die over prostitutie en onrecht gaat.

Daarna hoop ik te beginnen in Kleine zwarte leugens van Sharon Bolton, ook een thriller waar ik erg benieuwd naar ben. Dit ook omdat meerdere mensen enthousiast over Sharon Boltons thrillers zijn en ik nog niks van haar heb gelezen. Altijd leuk om een nieuwe schrijfster te ontdekken.

Ik ben blij dat ik weer begonnen ben met lezen, straks weer fijn kilometers maken, want wat heb ik dat gemist!

Gezonde (lees) week allemaal.

Groetjes,

Heidi.