Dresscode Rood deel 3

deel 3 - door Daniëlle Henssen

Vaag op de achtergrond hoort ze stemmen. Ook haar naam wordt een paar keer genoemd. Langzaam ontwaakt Eva. Waar is ze? Wat is er gebeurd? Allemaal mensen die langs haar lopen en druk in de weer zijn. Dan ziet ze opeens Helmer boven zich. 
‘Eva, Eva, wordt wakker. Gaat het weer een beetje?’

Voorzichtig probeert ze overeind te komen. Daar zit ze dan op de grond met de rug tegen de muur. De toiletruimte is inmiddels afgezet met lint en de politie probeert de mensen buiten het zicht van het drama te houden.
‘Wat is er gebeurd?’ vraagt Helmer haar dan weer. Maar ze weet het niet meer. Ze kijkt hem verdwaasd aan en het enige wat ze uit kan brengen is: ‘Er is iemand vermoord’.

Agente Saskia de Rooy kwam voor haar zitten. Zij was de eerste die aanwezig was nadat Eva 112 had gebeld. ‘Gaat het weer een beetje?’ 
Eva keek de agente aan, ze wist niet echt hoe ze zich moest voelen. Nog steeds was het voor haar onduidelijk wat er nu allemaal was gebeurd.  
‘We zouden u graag even wat vragen willen stellen, als u daartoe in staat bent’, zei de agente. ‘Laat u maar even weten wanneer het schikt, we zijn hier toch nog voorlopig bezig’. 
Eva kon alleen maar knikken en de agente was alweer verdwenen. En ook Helmer zag ze nergens meer.

De dames hadden zich in het restaurant gezet om even bij te komen van de schrik. Leida zat nog steeds te trillen en kon het beeld dat ze had gezien maar niet weg krijgen. Al snel was agente De Rooy bij haar gekomen om enkele vragen te stellen, maar veel kon ze haar niet zeggen. Ook Joke die samen met Leida naar het toilet was gegaan had niet meer kunnen toevoegen, zij had per slot van rekening helemaal niks gezien.

****

Helmer stond in een verlaten hoekje een sigaret te roken. Hoe ging hij het Eva vertellen? Was het dan toch waar wat hij zojuist gehoord had? Hij had daar buiten gestaan en wilde net zoals gisteren Eva een beetje gezelschap gaan houden om de saaie dag te doorbreken. Hij had natuurlijk geen kaartje willen kopen, daarom hadden ze afgesproken dat Eva de nooddeur op een kier zou laten staan. Zodat hij stiekem naar binnen kon sluipen. Daar had hij dan ook gretig gebruik van gemaakt.

Hij was nog maar net binnen toen hij per ongeluk tegen een vrouw botste. Ze keek hem verbaasd aan en hij verontschuldigde zich meteen. Ze zag er charmant uit met haar mooie rode jurk en om indruk op haar te maken stelde hij zich voor als een van de organisators van de Winterfair. De vrouw had zich aan hem voorgesteld maar hij was, door haar verschijning, helemaal vergeten hoe ze heette. Ze hadden nog even staan praten en het leek of ze in ieder geval dik tevreden was over de organisatie van de Winterfair. Al snel had ze zich verontschuldigd en voor hij het in de gaten had stond hij weer alleen.

Aan zijn rechterzijde zag hij een grote groep meiden staan. Hoorde hij het nu goed of verbeeldde hij het zich nu alleen maar? Een stem kwam hem ergens bekend voor, hij kon alleen niet goed zien bij wie deze stem hoorde. De meiden praatte allemaal door elkaar en er was ook veel gegiechel. Och, hij zou zich wel vergissen. Dit kon echt niet. Niet één van die meiden. In gedachte gaat hij nog eens terug naar het moment dat hij daar buiten had gestaan. Vaag had hij de woorden opgevangen. De persoon was voorovergebogen langs hem gelopen. Ze had iemand aan de telefoon. Een onsamenhangend gesprek. Enkele woorden waren hem bij gebleven, maar het had zo verwarrend geklonken dat hij er verder geen aandacht aan had besteed.