You shall not pass (word)! (oh, wat slecht)

Afgelopen week had ik een probleem. Een groot probleem. Ik kwam mijn laptop niet meer in. Gecrasht? Kapot? Nee, wachtwoord niet goed. Toegang geweigerd. Wat de Freggel? Hoezo, toegang geweigerd, het is mijn laptop. Na een aantal verwoede pogingen tot het invoeren van de juiste letter-, cijfer- en speciale leestekencombinatie kwam ik geen steek verder: uw wachtwoord is niet correct. Argh! Ik zou toch zweren dat mijn wachtwoord, mijn wachtwoord was. Hoezo, uw wachtwoord is niet correct, heeft een ander dan wel mijn correcte wachtwoord? Ik weet verdorie mijn eigen wachtwoord toch nog wel?

Na een kleine afkoelperiode, om de neiging te onderdrukken het ding uit het raam te gooien, bedacht ik mij dat ik voor de zekerheid een lijst met wachtwoorden had aangelegd. Ik ben ook de jongste niet meer, dus wel zo handig om een naslagwerk te hebben in geval van onverwachts opspelend ouderdom. Waar had ik dat ding ook alweer gelaten? Oh ja, op mijn laptop! Aangezien ik mijn laptop alleen thuis gebruik, dacht ik slim te zijn en alles digitaal op te slaan. Lekker slim.

Welk wachtwoord was het ook alweer, er zijn ook zoveel codes om te onthouden: pincode van de betaalrekening, pincode van de creditcard, pincode van de klantenkaart van de supermarkten, IBAN nummers, BSN nummer, wachtwoorden voor meerdere e-mailadressen, juiste huisnummer. En dan moet je ook nog bijna overal op internet een account aanmaken om je aan te kunnen melden als klant, het liefst met een unieke gebruikersnaam en ingewikkeld wachtwoord: Alex#1234 is handig om te onthouden, maar ligt wat voor de hand voor boeven die jouw account willen hacken en losgeld van je eisen zodat je weer onbezorgd kunt Facebooken.

Met Alex#1234 kan ik aardig wat combinaties maken: Alex#4321, Alex#2134, Alex#3421. Maar ja, welke combinatie had ik ook alweer gebruikt en bij welk account ook alweer. Handig dat Windows 10 je wachtwoord koppelt aan je Microsoft account, maar als je dat account al een paar jaar niet hebt gebruikt moet het wachtwoord wel van heel ver komen. Tijdens het bedenken van een wachtwoord ben je ervan overtuigd dat je het wel zult onthouden. Opschrijven? Nee, ik onthoud het wel, zo moeilijk kan het toch niet zijn. Alex#1...ehm.

Ideaal zou zijn om voor elk account je vingerafdruk te gebruiken of een irisscan, in plaats van afhankelijk te zijn van je geheugen. De wereld zou er wel een stuk pirateriger uit komen te zien: ontbrekende wijsvingers, kunstogen en ooglapjes na identiteitsroof door bandieten. Leuk accent erbij en de wereld is een stuk leukerder: 'Arrrr, Matey.'

Als zo'n tourniquet piraat je pinpas heeft weten te skimmen, krijg je van je plaatselijk schatkist bewaarder een nieuwe pinpas met bijhorende nieuwe pincode. Zwaar irritant. Een pincode is onderdeel van je leven geworden. Met een beetje pech gebruik je die code elke dag. Er zijn er zeker ook die 'm amper gebruiken, maar die krijgen dan vaak zakgeld van hun man of vrouw. Niet zo handig als je bij de kassa erachter komt dat je zakgeld op is en je je partner moet bellen om te vragen wat de pincode van je pinpas is.

Een geskimde pinpas is behoorlijk vervelend, zelfs zonder dat je bankrekening is leeggeroofd, maar je moet ook weer een nieuwe code uit je hoofd leren. En ondanks alle waarschuwingen om je pincode niet voor andere pasjes of inlogcodes te gebruiken, zijn er altijd nog mensen die ouderwets hun laarzen lappen met dit advies- serieus, is er nog iemand die hun laarzen lapt?

Juist handig toch, als je voor meerdere pasjes dezelfde code gebruikt, in plaats van al die verschillende codes te moeten onthouden ben je in een keer klaar.

Wanneer je eenmaal gewend bent aan je zelf verzonnen, of opgedrongen, wachtwoorden, wordt ook nog geadviseerd je wachtwoorden om de paar maanden te veranderen en niet voor elk account hetzelfde wachtwoord te gebruiken, met een digitaal kladblok vol wachtwoorden als gevolg.

Je wachtwoorden niet opschrijven en afgaan op je eigen geheugen is een risicovolle keuze, dat een tijdje goed kan gaan. Toch slipt er altijd een wachtwoord tussendoor. Gevolg: een nieuwe aanvraag en na ontvangst van een e-mail, klikken op de link en een nieuw wachtwoord verzinnen. Alex#1234, of had ik die al gebruikt en is die veilig genoeg om te voorkomen dat iemand je code kraakt? De meeste wachtwoorden zijn sowieso eenvoudig te achterhalen, als je het slachtoffer een beetje kent: verjaardag van zichzelf, verjaardag van een kind, trouwdag (dit wachtwoord wordt meestal alleen gebruikt door vrouwen, aangezien de man van nature niet in staat is om deze te onthouden). Een code als A#1Z*3P is niet te onthouden, dus zullen velen toch terugvallen op een handig ezelsbruggetje.

Je wachtwoorden niet opschrijven kan ook wat nare gevolgen hebben, wanneer je met overlijden van een familielid te maken krijgt. Na overlijden van een ouder, partner of kind is de online omgeving het laatste waar je aan zal denken. Je hebt wel wat anders aan je hoofd. Maar na een korte tijd kom je erachter dat het Facebookaccount nog steeds actief is, dat er nog steeds berichten worden gestuurd naar het e-mailadres van je man, vrouw of kind. Maar wat is het wachtwoord van hun account? Hoe kom je überhaupt in hun laptop, iPad, mobiel of desktop? Iets waar je nooit bij stil hebt gestaan, nooit naar gevraagd hebt of hebt besproken. Daar denk je toch niet bij na en denk je dat je kind het wachtwoord met je wilt delen, heeft het iets te willen eigenlijk en zit je dagelijks de e-mails en chatberichten al te controleren?

Hoe moet je dan duidelijk maken op zijn of haar Facebookpagina dat er sprake is van een overlijden, hoe moet je een account verwijderen? Wil je dat account eigenlijk wel verwijderen?

Nadat ik op 'wachtwoord vergeten' heb geklikt en mijn e-mailadres heb ingevuld, krijg ik de melding dat er een e-mail wordt gestuurd met een link waar ik op moet klikken. Ik pak mijn mobiel om de mail te openen. Batterij leeg...