´De dag dat mijn wereld veranderde´, ´Een dag om nooit te
vergeten´, 'Ik ben nooit meer hetzelfde geweest', 'We herkennen Alex
niet meer'. Zomaar wat clichés die ik zomaar verzin en die van
toepassing zouden kunnen zijn op het afgelopen jaar.
Wat is er zo bijzonder aan 9 juli 2015, wat is er gebeurd dat zo
ingrijpend is geweest?
Dit was de dag dat ik kennismaakte met columns schrijven. Mijn, licht
gedramatiseerde, angst voor een ontsnapte spin - een zeer giftige
spin van wel 3 meter hoog, die overigens tot op de dag van vandaag
niet gevonden is - zorgde voor een hilarisch stukje. Mag ik dat
zeggen? Ja dat mag ik zeggen omdat het nog steeds een van mijn
favoriete columns is. Weet je niet waar ik het over heb, kijk dan via
deze link naar m'n allereerste column:
http://thrillerlezers.blogspot.nl/2015/07/gevaarlijke-spin-loopt-los-in-rijnsburg.html
56 columns, inclusief deze: 56 verschillende onderwerpen, variërend
van grappig, ontroerend, zinloos, overbodig en vraag opwerpend.
Het was me ook bijna gelukt geen enkele column op elkaar te laten
lijken. Tot deze week: zoals vaker liet ik mijn persoonlijke
grammaticatiran mijn ruwe versie lezen. Het was weer zo'n dag dat ik
walgde van de wereld en vond dat dit gedeeld moest worden. Na een
hele dag zwoegen, bijna duizend woorden te hebben verzameld,
schrappen, herschrijven en spellingscontrole kreeg ik een bericht
'maar, deze column heb je toch al eens geschreven'. Argh! Dus toch.
De column die je nu leest is dus niet de column die ik eerst bedacht
had, snap je het nog?
Je kunt je voorstellen dat 52 verschillende columns schrijven sowieso
al een uitdaging is. De ene week komt een onderwerp aangevlogen, de
andere week zit je met je vingertoppen in je haar omdat er geen
zinnig onderwerp te verzinnen is - elke week een column over de staat
van het land is ook niet leuk om te schrijven of te lezen. Soms krijg
je wat hulp van moeder natuur, en valt er een stuk te schrijven over
het ontvallen van een oude held. Het gevaar van een rouwcolumnist
loert dan om de hoek, maar heb ik kunnen voorkomen.
Aangezien het leven op zich niet alleen maar lollig is, zijn ook niet
alle stukjes luchtig te houden. De humor is even ver te zoeken als je
dagelijkse leven overhoop ligt. Je kunt een keer grappig schrijven
over een spin, de volgende week trap je het beest gewoon dood en ga
je door met je leven.
De staat van mijn leven zal door de kenners vast te herkennen zijn in
mijn columns. Het plezier in het schrijven ook, net als de woede die
er soms doorheen sijpelt (in mijn hoofd dan ieder geval).
56 columns. Ik vind het heel wat. Ik had ook niet gedacht het te
redden. Soms waren er van die weken dat ik op donderdagavond om vijf
voor middernacht nog zat te typen, omdat de inspiratie pas om elf uur
's avonds opkwam. Andere keren zat ik zelf hardop te grinniken
voordat ik de column verstuurde naar Miriam en Ink.
Ik ben beide dames ook ontzettend dankbaar. Dankbaar dat ze me de
kans geven, de ruimte geven om zonder censuur alles te zeggen, voor
de aanmoedigingen die ik krijg en kritiek die ik ter harte neem. Ook
de andere teamleden, lezers, likers, dislikers, het heeft me beter
gemaakt in het schrijven en uit mijn schulp getrokken.
Nu verwacht je natuurlijk dat ik ga zeggen; het was leuk- het waren
drie geweldige dagen. 52 weken, ik heb er genoeg van. Maar dan heb je
het mis (schrok je toch even). Ik ga gewoon lekker door, of je nu
wilt of niet. Als je ergens plezier in hebt, waarom dan stoppen?
Toch? Nou dan.
Ik hoop jullie nog een tijdje te kunnen vermaken met mijn zin en
onzin. Er staan genoeg dingen op de agenda voor nog een jaar vermaak
en anders dramatiseer ik wel wat.
Columnist, ik...hahaha. Het moet toch niet gekker worden. Of zoals ik
pas zei: 'Voor een introvert, heb ik best veel te zeggen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten