De cover:
Een mooie mysterieuze omslag, een
vrouwfiguur met prachtig rood haar ligt in gekleurde bladeren. Ik ben erg
nieuwsgierig naar het verhaal, de omslag heeft iets geheimzinnigs, gauw de
achterflap lezen. In de winkel zou ik hem zeker oppakken.
Het verhaal:
Dat niet iedereen mijn aanpak
gewaardeerd heeft, is trouwens een understatement. Ik wist goed genoeg wat mijn
collega`s over me zeiden. Dat ik een pitbull was, een eigenzinnige stijfkop die
nietsontziend zijn eigen koers voer, en dat de middelen het doel moesten
heiligen zodra ik me op een zaak had gestort.
Wat is er gebeurd op 11 juli 1983, dat
vragen meerdere mensen zich nog steeds af. Tweeëndertig jaar later blijft de
net gepensioneerde commissaris Gaston zich afvragen of hij iets gemist heeft
waarom de verdwijning van de drie mensen nooit is opgelost, het voelt voor hem
als een mislukking. In 1983 verdwijnen drie verschillende personen: Jean-Louis
de gehandicapte zoon van de kasteelheer, Johanna de zestienjarige dochter van
de advocaat en de veertigjarige Professor. Ogenschijnlijk lijken ze niets
gemeen te hebben maar is dat ook zo? Het laat de oud-commissaris niet los en na
zijn pensionering stort hij zich nog eenmaal op de verdwijning. Wat is er toch
gebeurd op die 11e juli in 1983, de avond van het tuinfeest voor de veertigste
verjaardag van de Graaf uit W.
Mijn mening:
Ook ik had de waarheid gezocht, mijn
hele leven lang. En nu ik haar kende, verkoos ik het grote zwijgen.
Mijn nieuwsgierigheid wint het snel, ik
ben nog maar net begonnen of ik vraag me al af: wat is er in hemelsnaam gebeurd
in W. op de bewuste avond in 1983. Het verhaal wordt door meerdere personen
verteld, niet alleen Gaston, de gepensioneerde commissaris, vertelt het verhaal
maar ook Charles, de vriend van Jean Louise het verdwenen gehandicapte zoontje
van de Graaf, ook Annette de uitbaatster van Café De Zwaan waar iedereen
samenkwam de ochtend na de verdwijning, en Charlotte het zusje van Johanna. De
vlotte schrijfstijl en de fijne woordkeuze maken het lezen een feest. Je merkt
aan niets dat het een Vlaamse schrijfster is.
En door al die verhalen kom je steeds
verder in het verhaal en wordt er elke keer een stukje meer van de sluier
opgelicht. Want dat er iets gebeurd is, wordt mij al snel duidelijk. Eveline
Vanhaverbeke heeft het mysterie erg goed opgebouwd, zodra er steeds meer tipjes
worden opgelicht raak ik meer en meer in het verhaal. En kan ik het slecht
loslaten, ik wil gewoon weten wat er gebeurd is. De verwikkelingen worden
telkens iets meer duidelijk maar ik had dit toch niet zien aankomen toen ik in
het boek begon. Het plot is goed, maar ook schokkend, en best heftig. Vergeten
dagen is een Roman, maar ik vind persoonlijk dat hij wel onder het
Mysterie-genre mag vallen, er zit genoeg spanning in. Het is een erg fijn boek
waar een goed verhaal in zit, erg interessante personages waarbij je je allerlei
plots gaat bedenken, de personages hebben elk hun eigen verhaal en gezamenlijk
komen ze bij het plot. Het mysterie is tot het einde erg goed opgebouwd, ik
blijf nieuwsgierig en gretig naar meer informatie.
Vergeten dagen is een aangename kennismaking met
Eveline Vanhaverbeke, en ook ditmaal ga ik een Vlaamse schrijfster in de gaten
houden. Want met haar derde roman heeft ze mij een aantal uren veel plezier
gegeven en mij meerdere malen op het verkeerde been gezet, met de opbouw en al
de interessante personen uit W. Kortom een aanrader.
Ik wist niet wat ik hoorde, hoopte dat
alles een droom was, maar tegelijk wist ik dat het dat niet was
Moon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten