
De gehangene van Faye Kellerman is het 19e deel
in de serie rond hoofdpersonen Peter Decker en Rina Lazarus.
De cover: Hier hou ik van. Donker,
onheilspellend en mooi vormgegeven. Ik ben direct benieuwd waar dit over gaat.
De achterflap:
Als rechercheur Peter Decker zijn
jeugdvriendin Terry te hulp komt, krijgt hij te maken met haar man, de
professionele killer Chris Donatti. Nog dezelfde dag verdwijnt Terry spoorloos.
Heeft Donatti het bloed van zijn vrouw aan zijn handen? En wie zorgt er voor
hun 14-jarige zoon, die nergens terecht kan? Terwijl Decker probeert een spoor
te vinden dat naar Terry kan leiden, wordt hij geconfronteerd met de vondst van
het levenloze lichaam van een jonge vrouw, dat is opgehangen op een bouwplaats.
Terwijl beide zaken alle aandacht opeisen, moeten Decker en Rina beslissen of
zij Terry's zoon een thuis kunnen bieden - ook als daardoor hun eigen gezin in
gevaar wordt gebracht.
Mijn mening:
Dit vond ik nou een boek die, naarmate
je leest en verder leest, steeds beter en beter wordt! De schrijfstijl is
prettig en het leest gemakkelijk weg. Wanneer je de achterflap leest vertelt
dit natuurlijk het verhaal maar wat werd ik prettig verrast door alle lagen in
dit verhaal zeg, erg mooi gedaan. Het begint onderhoudend. Er is, naast de
moord op een verpleegkundige en later de vermissing van Terry, ruimte voor een
introductie van personages, nieuw en onbekend in de serie. Het is duidelijk dat
er achter de bekende personages een heel verleden zit, daar wordt ook op
teruggekeken en dit is fijn. Het geeft je een leuke kijk in hun eerdere
belevenissen. Alle personages komen gedurende het verhaal tot leven en worden
vrij detaillistisch omschreven. Lengtematen, kleding, kapsels, misschien wat
overbodig soms, maar ik zag er de humor wel van in. Het waaiert vervolgens uit
naar meerdere verhaallijnen die stuk voor stuk je aandacht steeds meer weten te
pakken en die feilloos op elkaar aan weten te sluiten en in elkaar weten te
vloeien. De nadruk ligt hierbij duidelijk op de onderzoeken.
Wat maakte dit boek voor mij zo goed? Ik
vond de opbouw in zijn totaliteit indrukwekkend. Waar je eerst denkt: ‘Oké,
best een lekker verhaal’ sla je uiteindelijk na een kleine 450 bladzijden het
boek dicht en denk je: ‘Wat zat dit eigenlijk verdomd goed in elkaar allemaal.’
Het verhaal uit zich in het uitgebreid beschrijven en volgen van de onderzoeken
naar de vermissing van Terry en daarnaast vooral natuurlijk de moorden.
Verwacht in die zin geen spectaculaire actie of tenenkrommende cliffhangers.
Maar hoe fijn is het mee te denken en mee te groeien in de onderzoeken, die tot
in detail mee te beleven en dan kom je vervolgens steeds verder en verder en
laat het je niet meer los. Wanneer detective je ding is dan zit je gebakken!
Daarnaast geeft Kellerman ook aandacht aan de privésferen en onderlinge banden
van de hoofdpersonages. De band tussen Gabe en Chris vond ik wat dat betreft
echt subtiel en briljant.
Waar de één betrouwbaar, sympathiek of
een feestbeest is, is de ander staatsgevaarlijk, ondoorgrondelijk. Zeer
beeldend en voldoende geloofwaardig, daar kan ik van genieten. Het plot vond ik
geweldig. Wanneer je denkt te weten hoe het allemaal in elkaar steekt volgen er
toch nog wendingen die ik echt niet zag aankomen. Leuk en verrassend. Hoewel
het verhaal echt wel af is laat het einde toch nog wat intrigerende lijntjes
open. Dus komt er een nummer 20, dan ben ik zeker van de partij!
Conclusie:
De gehangene zit qua personages, opbouw en
verhaallijnen goed in elkaar. Het bevat een soort van traagheid waar ik fan van
ben. Een boek waar je in groeit, wat je steeds meer weet te pakken en waar je
uiteindelijk met een zeer voldaan gevoel op terugkijkt.
Voor de liefhebber van een detective een
aanrader!
Spanning: 3.5
Schrijfstijl: 3.5
Plot: 5
Leesplezier: 4.5
Originaliteit: 4
4 sterren.
Karin Meinen

Geen opmerkingen:
Een reactie posten