Simpel zwart wit cover met een rood druppeltje bloed. In silhouet zie je een oud dametje met hoed, stok en handtas. Door het silhouet is een vingerafdruk geprint. Eenvoudig maar eigenlijk wel tof.
Achterflap
Justine De Jager, 75 jaar zit in de verhoorkamer om een moord te bekennen. Niet uit schuldgevoel maar uit noodzaak: ze wil naar de gevangenis om aan het verzorgingstehuis te ontsnappen.
Inspecteur Verbeke neemt haar getuigenis af. Verbijsterd luistert hij naar haar waanzinnig relaas waaruit blijkt dat Justine voor niets terugdeinst om haar vrijheid te behouden. Vertelt ze de waarheid of is de oude vrouw dementerende?
"Achter de balie stond een vrouw van vijftig die omgebouwd was naar een dertiger. Haar voorhoofd bewoog niet wanneer ze sprak, alsof ze een masker droeg. De stof van haar fluorescerende topje spande bijna even hard als de huid van haar borsten. Er ging iets dreigends van uit, als een vulkaan die op uitbarsten stond. Dat ze haar lichaam had laten verbouwen, vond ik verknipt. In een tehuis waar de gemiddelde leeftijd 95 was, zou ze er met haar vijftig levensjaren sowieso altijd jong uitzien."
Wat een bijzonder boek! Laat ik daar maar mee beginnen. Het is verdomd origineel en hoe vaak komen we dat tegen? De ingrediënten bekijkend speelt het verhaal zich voornamelijk af op het politieburo en in het gebouw waar Justine woont.
Tergend langzaam werkt Justine toe naar hoe ze de moord gepleegd zou hebben. Tergend omdat je zelf al als lezer iets krijgt van "schiet eens een beetje op". Precies wat inspecteur Verbeke meemaakt tijdens de dagen dat hij haar verhoort. Je wilt Justine haasten door de bladzijdes sneller om te gaan slaan. Maar in haar getuigenis zit zoveel absurde wendingen , zoals van Hugo het jonge knulletje wat bezoek krijgt van het zandmannetje. Of wat dacht je van Buurman Tom die op de onderste verdieping woont, waar Justine zelf graag zou willen wonen en die ze stapelgek maakt met ingenieuze uitvoeringen van ideetjes om het te laten spoken in het appartement.
Of haar zoon en schoondochter met hun mopshondje waar Justine ook iets uithaalt.
Dit alles ter voorkoming dat ze naar een verzorgingshuis zou moeten, want met dat voorstel kwam haar zoon. Die denkt namelijk dat moeder echt dement begint te worden met alle vreemde gebeurtenissen.
Het mooie van het verhaal is dat je net zo vertwijfeld bent als Verbeke met de vraag of het echt gebeurd is of dat Justine alles uit de kast haalt om liever naar de gevangenis te gaan dan naar een verzorgingstehuis. Het verhaal neemt zo regelmatig hilarische wendingen dat je er bijna van overtuigd bent dat of zij het verzint of dat de collega's van Verbeke hem in de maling aan het nemen zijn.
Hoe Justine vertelt hoe ze het eventuele lijk weggewerkt heeft in vele etappes: ik heb zitten schateren van het lachen.
Natuurlijk weten we tegen het einde van het verhaal of het werkelijk gebeurd is of niet. Maar tot die tijd heb je een flink aantal genoeglijke uurtjes. En nee, dit is geen thriller in de zin van een nagelbijtend verhaal waar je kippenvel van op de armen krijgt. Het is een misdaadroman en ook een debuut van een nieuwe schrijftster waar ik in ieder geval erg benieuwd van naar het volgende boek ben.
Iemand die met haar debuut zo'n origineel verhaal neerzet en je vaak laat lachen en je in het gevoel van de inspecteur mee laat gaan kan niet anders dan nog veel mooi werk gaan afleveren in de toekomst. Dit kan geen toevalstreffer zijn.
Enige punt van verbetering zou kunnen zitten in de iets te oppervlakkige andere personen rondom Justine heen. Als die wat minder bordkarton waren geweest, had het boek de volle vijf sterren gekregen.
leesplezier 5
schrijfstijl 4
psychologie 4,5 (qua 2 hoofdpersonen)
plot 5
originaliteit 5
spanning 3,5
Een 4,5 ster voor Justine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten