De cover: Jammer. De voorgaande drie boeken van Stieg Larsson waren in dezelfde
trend. En deze is weer heel anders: een Chinese draak op de voorkant, wellicht
wel helemaal in de Lisbeth Salander-stijl met haar tatoeages enzo, maar ik vind
het jammer dat als ik de delen nu bij elkaar in de kast zet, het niet eenzelfde
uitstraling heeft. Op zich is de cover niet lelijk, mooie zilveren letters, het
heeft zeker wel iets en ik zag dat de latere druk van de eerdere delen met
andere omslagen waren en dan past hij er dus wel prima bij, maar voor bij mij
in de kast is het jammer.Het verhaal
Mikael Blomkvist heeft zijn beste tijd gehad,
tenminste als je de boze tongen mag geloven. Het Tijdschrift Millennium heeft
nieuwe eigenaren en deze willen een nieuwe wind in het blad en Mikael kan zich
daar helemaal niet in vinden. Wanneer hij op een dag een belletje krijgt van
Linus Brandell, met de melding ‘Ik heb nieuws voor je’ is dit wellicht de scoop
die Mikael nodig heeft om zijn comeback te maken. Professor Frans Balder is een
autoriteit op gebied van kunstmatige intelligentie en hij zou degene zijn die
achter geheime informatie is gekomen van de Amerikaanse inlichtingendienst.
Balder heeft er een vrouwelijke hacker bij gehaald en terwijl Linus de vrouwelijke
hacker beschrijft, is Mikael om: hij gaat achter het verhaal aan, want de
vrouwelijke hacker die Linus beschreef kan er maar één zijn: Lisbeth Salander. De
vrouw waar hij een band mee heeft en waar hij zich zorgen over maakt. Daar
alleen al om, om te weten hoe het met Lisbeth gaat, pakt hij het onderzoek op naar
de informatie waar Frans Balder achter
is gekomen en onderzoekt de nieuwe wereld van spionage en observatie waarin de
grenzen tussen legaal en crimineel vervagen.
Maar Frans ‘is de eerzame man die
was gestopt bij een bedrijf waar de organisatie mollen in heeft zitten’. Frans
is waarschijnlijk toevallig achter iets heel belangrijks gekomen en loopt nu
ernstig gevaar.’. Weten Mikael en Lisbeth wel in
welk wespennest ze hun hoofd hebben gestoken? Hun wegen kruisen zich opnieuw. ‘Tja. Ik ben zelf ook niet zo goed geweest in eeuwige liefde.
Maar er is wel…..een vrouw die ik heb gekend en die nu al een hele tijd uit
mijn leven is. Maar nu kreeg ik opeens een levensteken van haar, tenminste dat
denk ik , en misschien zag ik er daarom een beetje overdonderd uit.’
Mijn mening:
Het vierde deel in de Millennium-serie. Erg
benieuwd, want het is niet van de hand van Stieg Larsson, hij overleed in 2004
op 50-jarige leeftijd. David Lagercrantz is door de erven van Stieg Larsson
gevraagd een vervolg te schrijven op de Millenniumreeks. Ik ben benieuwd of dit
deel net zo gaaf is als de voorgaande. Zelf was ik fan van de delen en baalde
van de film, want ik miste enorm veel wat in het boek wel beschreven werd en
niet in de film werd vertolkt. Nu maar hopen dat David Lagercrantz dezelfde
schrijfstijl heeft als Stieg en dat ik ook van dit vierde deel weer ga
genieten.
‘Frans verzonk in gedachten. Mikael Blomkvist, mompelde hij. Zal
hij mijn link met de wereld worden?’
Het verhaal is wel gelijk herkenbaar, een soort
thuiskomen bij een familielid dat je enkele jaren niet hebt gezien. Mikael is
gelijk weer vertrouwd en is ook bij David dezelfde eigenwijze, bokkige man. Wel
staan er gelijk al weer termen in waar ik merk dat ik over heen lees, de IT-termen
en de NSA en Sapo of de FRA interesseren me niet zo merk ik, maar daar had ik
in de voorgaande delen ook moeite mee. Daarentegen merk ik dat ik de informatie
over Lisbeth en Mikael herkenbaar opslurp.
Maar als ik bij bladzijde 102 ben kunnen de hackertermen
en de termen van de inlichtingendiensten het niet winnen van het verhaal en ik zit
er weer midden in. Vanaf dat punt kan ik het boek slecht wegleggen en is de
schrijfstijl herkenbaar en vertrouwd. Best apart als je bedenkt dat dit niet
Stieg Larsson is die het verhaal schrijft.
Het valt me op, maar daar kan ik me in vergissen, dat
dit boek persoonlijker is, dieper ingaand op de emotie en op de jeugd van
Lisbeth. Je merkt tijdens het lezen dat Lisbeth diepgaande emoties heeft en ook
waar ze vandaan komen, deze werden in de voorgaande verhalen niet zo
uitgediept. Maar ik kan me natuurlijk vergissen, maar hoeveel moeite ik in het
begin had, zoveel leesplezier heb ik later en het is dan ook zeker een heel
goed verhaal opvolgend op de eerdere delen.
Ondanks alle termen is de naïeve Frans, die zich
helemaal stort op de opvoeding van zijn ‘autistische’ zoon, een geweldig
personage. Een echte verstrooide professor die zich vastbijt in alles waar hij
in gelooft. Samen met de andere personages blijkt Wat ons niet zal doden na het eerste begin een heerlijke thriller met veel spanning, maar ook
emotie en juist die aspecten ben ik in de eerdere delen minder tegen gekomen.
Na het lezen weet ik meer over cyberaanvallen en
priemgetallen en is mijn wiskundige knobbel weer gevoed. Het boek Wat ons niet zal doden is een boek anno 2015 en wellicht nog verder; de macht van de
computers en dat je eigenlijk nergens meer veilig bent als mensen je willen
raken. Het heeft naar mijn mening een open einde en ik kan me nu al verheugen
op deel 5. Of die er zal komen was nog een groot vraagteken geloof ik, maar er
zit zeker meer in. Er is namelijk nog een appeltje wat geschild moet worden.
‘Ik ben er net weer aan herinnert,’ zei ze, ‘dat er iets
vreselijk mis is in mijn familie’. Het lijkt wel of we tot alles in staat zijn.
Tot de meest onbegrijpelijke wreedheden.’
Moon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten