Hans Koppel - Niets dan kwaad

Zijn debuut 'Ze komt nooit meer terug' vond ik toentertijd geweldig. Zijn opvolger viel mij eerlijk gezegd erg tegen. Te makkelijk gemaakt. Niet echt spannend vooral. Dus op nu naar zijn nieuwe derde boek ' Niets dan kwaad'. 
Zal Hans Koppel weer meer in de richting van zijn debuut komen? Ik ben benieuwd. Als ik het zo lees maakt het mij wel nieuwsgierig. De achterflap is goed gemaakt en wekt nieuwsgierigheid op en de voorkant is oké en best mooi. Niet erg origineel met een meisje in het bos, maar het is wel een mooie foto.

Calle is een eenzame journalist die interviews doet voor een artikel met nabestaanden van mensen die te vroeg uit het leven zijn. Zo interviewt hij de moeder van Kent; een 13 jarige jongen die zoveel jaar geleden doodgereden is. Bij het interview is ook de broer Matt en zijn vriendin Sara aanwezig.

Over de doden alleen maar het goede...
Moeder rouwt nog steeds om Kent. Als Calle op onderzoek uitgaat bij iemand van vroeger van de school waar Kent op zat, blijkt er maar weinig positiefs over de jongen te vinden. Toch schrijft Calle een mooi verhaal.

Sara speelt een grote rol in de andere verhaallijn. Ze lijkt een big boss in het criminele circuit. Ze is meedogenloos. Zonder blikken of verblozen kan ze iemand afmaken.
Daarnaast een verhaallijn nummer drie is van de journalist Anders Malmberg: iemand die hard en kritisch is in zijn stukken in de krant. Saaie columnisten genoeg, hij wil het scherp en hard. Hij blijkt in de klas gezeten te hebben van Kent.  Hij besluit de waarheid over de 13 jarige jongen te vertellen.

Allemaal hebben ze dus iets met Kent te maken.

Het verhaal is op zich lekker leesbaar. Het leest makkelijk en snel weg.
Dat rond bladzijde 90 de ene rechercheur al raadt hoe de zelfmoord van iemand werkelijk gegaan is, komt raar over, want er is geen aanleiding om dat zo te raden. Zijn collega vindt het gelukkig allemaal maar ver gezocht.
Het is geen super spannende thriller. Je vliegt er doorheen door de kleine hoofdstukjes van 1 of 2 pagina's. Zo pak je elke keer nog even snel een hoofdstukje extra. Vooruit nog eentje dan. Het is zeker geen slecht boek, maar het springt niet uit boven vele andere thrillers. Voor mij dan als veellezer. Ik denk dat de gewone doorsnee lezer er zeker van zal genieten. Voor mij waren de hoofdpersonen te oppervlakkig om überhaupt met iemand gevoel te hebben.
Het verhaal is redelijk spannend, maar er zitten geen mooie plotwendingen in waarvan je een geluksgevoel krijgt omdat de schrijver het zo ingenieus maakte. Het verhaal verloopt vrij simpel en eigenlijk loopt het op de laatste bladzijde af met een soort van bekentenis die je al een pagina of 100 (van de 231 bladzijdes) zag aankomen. Dat Hans Koppel kan schrijven, voel je wel, maar het mag wel wat dieper gaan dan dat hij nu aflevert. Het is niet slecht en het is niet goed. Gewoon een drie sterrenboek.

Plot 2
psychologie 2
leesplezier 3
originaliteit 3
Schrijfstijl 4

Ink