We moeten je iets vertellen is Pauws meest persoonlijke thriller. De succesvolle Kathelijne valt voor de charmes van een oudere, getrouwde man en raakt zwanger van hem. Ze ondergaat een abortus. De dag erna vindt ze een huiveringwekkend verhaal op haar notitieblok, geschreven in haar eigen handschrift. Terwijl ze rouwt om haar ongeboren kind, gaat ze op onderzoek uit.
Cover
Simpel, donker met een afbeelding van de aarde...
Niet heel erg in het oog springend en niet heel bijzonder.
Een andere visie op het boek
In mijn vorige recensie was ik niet mild over het boek. Ik sta daar ook nog steeds voor de volle 100% achter. Maar door een opmerking van iemand die ik ergens las, ben ik het boek op een andere manier gaan bekijken. Niet als lezer, die het boek leest om de plezier van het lezen. Maar meer analytisch.
Is het dan nog steeds zo'n vreselijk boek?
Eigenlijk is het een heel origineel boek. Je komt niet veel boeken tegen waarin de schrijver zich zo direct tot jou richt. Of waarin een schrijver de lezer laat meekijken in het proces van het schrijven van een boek. De discussies en opmerkingen van de uitgever. De keuzes die de schrijver maakt, ondanks de opmerkingen van die uitgever. De worsteling tussen wat jij wil en wat de ander wil.
Dit hele proces wordt goed en duidelijk beschreven.
Tussen dat inkijkje door speelt dan ook nog een verhaal, dat vanuit de schrijver is geschreven. Ik denk ( en hoop ) dat dit niet autobiografisch is. Het is een verhaal met mogelijkheden, maar krijgt te weinig ruimte door het "inkijkje". Best jammer.
Mijn boek is het niet en zal het niet worden, maar origineel is het dus wel.
Je moet er van houden...
Juul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten