Mooie meisjes - Karin Slaughter

De cover: 

Als groot Slaughter fan was ik helemaal blij toen ik hoorde dat er een nieuw boek kwam. En nu heb ik hem in handen, gesigneerd en wel, daarvoor Ink super bedankt! Wat vind ik van de cover? Wil je het eerlijk weten? De voorkant is geweldig, een mooi half gezicht met een gesloten oog en onder het oog een felgroene kever. Maar wat ik zo jammer vind, en echt hier baal ik zo van, dat de rug van het boek ook felgroen is…. Ik vind het zo gaaf als alle boeken op kleur staan maar de boeken van Karin horen bij elkaar op volgorde. Echt, de autist in mij vindt dat mooi, maar dan staan er allemaal mooie zwarte ruggen van alle delen, allemaal op een rij en dan knallen er twee uit: 'Verbroken' met een rode rug en 'Mooie meisjes' met een knalgroene kaft. Daar baal ik echt van. Hoe stom is dit?

Maar het maakt me niet minder blij met het boek en ik ben dan ook heel nieuwsgierig naar het verhaal.

'Karin Slaughter bekroont haar werk met deze superieure, duistere thriller over onvoorwaardelijke trouw en de kracht van zusterliefde.'

Je snapt het al: ik kruip in mijn boek..

Het verhaal:

'Voor al mijn mooie meisjes: Ik hou van jullie met heel mijn hart, papa.'

Julia, het zusje van Claire Scott, is negentien wanneer ze verdwijnt. De sheriff had zijn schouders opgehaald: 'Meiden lopen de hele tijd weg'. Alsof Claire's zusje zomaar een meisje was. Claire is altijd blijven zoeken naar haar zusje. Wanneer 20 jaar later op het nieuws melding wordt gemaakt van een vermist meisje, Anna Kilpatrick, gaan Claire's gedachten gelijk terug naar haar zusje. Na een avondje uit met haar man Paul worden ze overvallen en Paul wordt neergestoken. Wanneer Claire van de begrafenis thuis komt staat de politie op de dam en blijkt er te zijn ingebroken. Waar zijn de daders naar op zoek geweest?

Wat doe je als de waarheid anders is als dat jij altijd had gedacht?

Mijn mening:

'Mooie meisjes' is een op zichzelf staand verhaal, dus geen bekende personages uit de voorgaande boeken van Slaughter. Jammer denk ik gelijk, want je blijft benieuwd naar Will Trent en Sara Linton.

Wat ik altijd heb met de boeken van Karin is dat ik moeite heb om er in te komen, zo ook nu, al gaan mijn gedachten gelijk alle kanten op. Claire heeft vast gezeten.. waarvoor..?

Wat is het verleden tussen Paul Scott en Lydia Delgado, de moeder van Dee de cheerleader? En dan heb je ook nog de hoofdstukken in de ik-vorm waar ik echt nog geen idee van heb wie het is. En dan zijn we nog maar op bladzijde 87. Er gebeurt gelijk heel veel,  waardoor je iets moeilijker het verhaal kan volgen, ook omdat het twee hele verschillende werelden zijn. Maar de spanning zit er wel gelijk in.

Zodra je meer en meer in het verhaal zit, laat het je moeilijk los, de spanning is echt weer opgebouwd op een manier zoals je gewend bent van de koningin van de thrillerwereld. De moeite die me in het begin kostte om in het verhaal te komen is al gauw verdwenen en langzaam vallen al meerdere puzzelstukjes ineen. Maar zodra je denkt: 'He zo zit het in elkaar' neemt het verhaal weer een heel andere wending, waardoor het één grote verrassing blijft.

Dit blijft tot het einde toe, waardoor het gewoon weer een echte Slaughter is en ik trots ben dat deze gesigneerd in mijn kast staat.

De personages zijn ieder voor zich goed uitgebreid beschreven en daardoor krijg je af en toe medelijden of echt een hekel aan de personen. Wat mij persoonlijk erg raakt is de liefde tussen de zusters. Gewoon een topper weer.

Moon