Mocro Maffia door Laumans en Schrijver

‘IEDEREEN IN DIT CONFLICT WORDT GELIQUIDEERD’

Hij hoort achter hem hoe de moordenaars blijven schieten op Said.

Rida rent door. Hij moet overgeven. Het spuug op zijn gezicht en zijn kleren is geen reden om in te houden. Hij blijft rennen. In de verte klinken nog een paar schoten. Ze hebben Said van dichtbij afgemaakt.

Een paar jaar geleden trokken ze gezamenlijk door het land om juweliers te beroven, nu vermoorden ze elkaar met zware wapens in de strijd om cocaïnemiljoenen. Niet alleen in Amsterdam, maar door heel Nederland en zelfs tot in België en Marokko is het oorlog.
Maar wie staan er nu precies tegenover elkaar en waarom?

MOCRO MAFFIA vertelt het inside-verhaal over de opkomst van een nieuwe generatie zware criminelen. Een verhaal over geld, ambitie, hoogmoed en verraad.

Mijn mening:
Een bekende Feyenoordspeler had het boek in drie uurtjes uit. Knap. Mijn beeld en vooroordelen m.b.t voetballers en lezen moet ik duidelijk weer eens bijstellen.
Ik kwam er niet in drie uurtjes doorheen. 
In razend tempo komt de ene na de andere Marokkaanse naam met allerlei bijnamen/schuilnamen voorbij in dit boek. In het begin vind ik dit nog wel interessant hoe ze elkaar leerden kennen en waar het al snel fout ging o.a. door een drugstransport waar van alles verdween. Dat stuk loopt als een soort filmische tekst op je netvlies. Goed en duidelijk opgeschreven dus. En nog spannend ook.
Dan voorbij de 100 van de 210 bladzijden op de e-reader weet ik het eigenlijk wel. Dan wordt die weer opgepakt of neergeknald. Die is bang voor die en die staat dan ook op de runlist. Gaaaaap. Ik ga er wat sneller doorheen bladeren. Voor de goede verstaander: ik ga schuin door de pagina's heen. Anders haal ik het einde nooit.
Wij als buitenstaanders hebben toch al snel: knal elkaar lekker af. Dat ruimt lekker op. Wat zonde van al die uren recherchewerk en al die kosten van bijvoorbeeld weken in een huis aan de overkant zitten met spioneerspul. Dat beeld verdwijnt niet na het lezen van dit boek. Nog steeds of misschien juist nog wel meer heb ik iets van laat die gasten het lekker zelf uitzoeken. Ze gaan op jonge leeftijd voor het vele geld, de dure schoenen van 500 euro per paar, de status om bij een bekende crimineel te willen horen, zich stoer voelen door met een wapen te kunnen lopen en de macht. Die gastjes krijg je niet in het gewone leven waar ze zonder opleiding in de fabriek mogen werken
Deze jochies keken vroeger stoer een dvdserie van de Italiaanse maffie Gomorra en wilde dat graag nadoen. Go your gang boys.
Als de schrijvers iets minder met al die namen achterelkaar hadden gegoocheld, bladzijdes achterelkaar maar door, had de tekst een stuk leesbaarder geweest. Nu vond ik het ondanks alle liquidaties die natuurlijk best gruwelijk zijn en de echte achtergrond te lezen van hoe deze jochies in deze wereld verzeild raken via shishaloungebars echt te saai om het zo achterelkaar te lezen. Ik raakte er niet bij betrokken merkte ik, terwijl ik dit soort knullen ook van mijn werk op de gesloten opvang ken. Een waar je de koude rillingen van over je rug kreeg, slechts 15 jaar oud toentertijd maar al zoveel op zijn geweten. Die jongens zijn geen brave mannekes en komen niet geheel onverwachts in het maffiacircuit. Maar hoe je ze moet "redden", dat kan je ook niet opmaken uit het levensverhaal van zo'n grote groep die voorbij komen in dit boek.

Ink