Hoe hoog is jouw podium waar je op zetelt?

Een oud teamgenoot poneerde de vraag:

Wat doet de vorm en de hoogte van jouw podium met jouw beoordeling van het geheel?

Nu heb ik de vraag nog niet verder voorgelegd bij de huidige teamgenoten , omdat ik de reacties wel ongeveer weet die gaan komen. Een die zeker komt, is  "Kan die gast niet eens een keer gewoon praten? Ik werk ook maar in een friettent". En dan eindigend met de opluchting dat we het zo fijn met elkaar hebben. 
Ik probeer me echt de vorm en de hoogte van zijn podium voor me te halen...

Maar laten we niet voorbij gaan aan wat hij waarschijnlijk probeert te vertellen. Als ik hem enigszins begrijp (Miriam zit momenteel in New York en die vertaalde vroeger dagelijks wat hij bedoelde aan mij), probeert hij te verklaren dat een boek mag bestaan uit cliché gedeeltes. Hij ziet voorspelbaarheid in een verhaal niet als minpunt maar als een onderdeel van het podium voor de karakterontwikkeling en prachtig taalgebruik. 
Kuch, bent u er nog?

Leest u de zin nog even een keer?

Bent u weer terug?

Dus als ik even iets makkelijks uit de mouw schudt, zoals een jongen en een meisje die elkaar natuuuuurlijk gaan krijgen na lange periode om elkaar heen te draaien, dan is dat best cliché te noemen. Maar het gaat dan op de manier waarop ze samenkomen, beweert deze blogger. Ehm, ze draaien inderdaad nogal veelvuldig om elkaar heen en de ene hoofdrolspeler heeft nogal wat meegemaakt waardoor hij aantrekt en afstoot. De schrijfster van het boek schrijft inderdaad geweldig. Maar de vraag is inderdaad als ik hem in wat gewonere mensentaal zal stellen: hebben wij lezers bij een thriller of een young adult nu liever een geweldig origineel verhaal waar je bek van openvalt door de geweldige plotwendingen en het goed bedachte plot? 
Of willen we  letterlijk en figuurlijk wat afgezaagde lijken, maar dan wel met prachtige volzinnen?
Eerlijk is eerlijk: in de literatuur verwachten we mooi gevormde zinnen en zal de hoofdpersoon een leven leiden waar zijn karakter zich ontwikkelt van een fris baby'tje tot een adolescent met allerlei problematiek tot ergens via slechte relaties (best cliché) op zijn sterfbed afscheid van zijn leven nemend. Maar dan wel in mooie volzinnen. Niet in van die simpele zinnen die tante Pollewop gebruikt bij het schrijven van dit stukje.

Ik houd ook echt van hele mooie zinnen hoor. Ik heb zelfs een mooi duur boekje gekocht om ze in op te schrijven. Maar het zijn zelden zinnen die zich bedienen van aanstelleritus. Ach, misschien zijn ze wel ontzettend cliché.
Maar als ik een vette thriller in handen heb, wil ik geen geblabla, maar een goed verhaal en vooral geen verhaal wat lijkt op wat ik al veel vaker las. Een ander uitgangspunt dus.
Nu ben ik benieuwd naar jullie mening. Schrijf hem lekker in de groep als lid zijnde en voor de buitenstaanders geldt: u bent welkom om te reageren.

Ink