Aangenaam verrast ben ik door dit debuut. Ilse Ruijters heeft een erg prettige schrijfstijl, korte zinnen en hoofdstukken en geen onnodig moeilijk taalgebruik. Het onderwerp van het boek is vreselijk, niemand moet er toch aan denken dat hij of zij onopzettelijk een kind dood rijdt. De nachtmerrie van iedereen denk ik. Irene, de hoofdpersoon uit dit boek, overkomt dit wel in een moment van onoplettendheid en kan vervolgens erg moeilijk met zichzelf leven. Ze verhuist met haar gezin naar een dorp in een poging een nieuwe start te maken. Loslaten lukt echter niet ondanks dat ze een nieuwe vriendin krijgt en in therapie is. Er gebeuren ook steeds vreemde dingen, er zijn spullen verplaatst in huis etc. Irene wordt steeds verwarder en komt psychisch in de knoop te zitten, dit wordt zo goed beschreven door de auteur dat je er bijna zelf een beetje gek van wordt.Het plot zit goed in elkaar, en je kunt je goed inleven (of ergeren) in/aan bepaalde personages.
Het eind kwam voor mij als een knal, erg knap gedaan. Petje af voor Ilse Ruijters, ik kijk al uit naar de volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten