De kooi - Josh Malerman

Titel: De kooi

Auteur: Josh Malerman

288 pagina's

A.W. Bruna Uitgevers

Verschenen: januari 2015

Recensie door Moon Kager

‘Open je ogen en STERF’

Wat doe je als moeder?

Als je twee 4-jarige kinderen onder je hoede hebt die nog nooit een streepje zonlicht hebben gezien? De kinderen alleen de veiligheid kennen van hun huis? Niemand zomaar naar buiten kan alleen met een blinddoek voor?

Uit angst voor ‘IETS’?

‘IETS’ wat als je het ziet je gek maakt, zo gek dat je zelfmoord pleegt.. Wat doe je dan, dan wacht je het juiste moment af en vlucht je met de kinderen.

Dit overkomt Malorie. Zij woont, ‘gevangen’ in haar huis, in een buitenwijk van Detroit, ze wonen met z’n drietjes. Ze gaan nooit lang naar buiten. En als ze gaan, doen ze een blinddoek voor. De kinderen hebben de wereld buitenshuis nooit gezien. Zelfs niet door het raam. En Malorie heeft al meer dan vier jaar niet buiten de muren gekeken.

Vier jaar.

Het is oktober in Michigan. Het is koud. Voor de kinderen zou een tocht van een kleine dertig kilometer heel zwaar zijn. Misschien zijn ze er nog te jong voor? En wat als een van hen in het water valt? Wat moet Malorie dan, met haar blinddoek om?

De kinderen, amper vier jaar oud, maar getraind om te luisteren. Is Malorie in staat om een boot door het water te loodsen die blind bestuurd wordt? Malorie zou de reis niet zonder hen kunnen maken.

Ze heeft hun oren nodig…

Cover:

Kijk, dit zijn de covers waar ik blij van word: heerlijk luguber en donker. Die twee kraaien op de voorpagina kom je bij een nieuw hoofdstuk telkens weer tegen.

En dan de tekst: ‘open je ogen en sterf’, hoe gruwelijk kan die zijn? Dan denk ik dus: dit is echt een mooi boek, hier gebeurt wat en het maakt me nieuwsgierig. Gauw beginnen dus, want mijn interesse is gewekt

De cover van ‘De kooi’ krijgt van mij een dikke 5 sterren *****

Mening

Vanaf de eerste bladzijde intrigeert dit boek me, maar ik weet niet of het me gelijk pakt. Ik ben geïntrigeerd door het wazige waarmee het boek begint. Je hebt echt even het idee ‘waar ben ik nu in terecht gekomen?’ Hoe vaag kan een boek beginnen?

Als je even door leest begint het te boeien en raak je mega nieuwsgierig naar het ‘IETS’. Wat in hemelsnaam is er buiten waardoor de mensen gek worden, zo gek dat ze zelfmoord plegen? Dus ondanks dat het een beetje een vage, fantasy-achtige stijl heeft (waar ik normaal gesproken echt niet warm voor loop) blijf ik bezig met dit verhaal. Ook als ik het boek weg heb gelegd denk ik waar gaat dit verhaal heen?

Het heden en verleden wisselen elkaar af in het verhaal, maar op een duidelijke manier, het leest niet ingewikkeld. Juist door het verleden krijg je meer zicht in het heden en dit is ook nodig om het verhaal te begrijpen.

Malorie, de hoofdpersonage, is een dappere vrouw die lef en moed toont, in haar eentje heeft zij de kinderen vanaf hun geboorte getraind om te luisteren. Samen gaan ze de tocht maken, geblinddoekt, zich wel bewust van al het gevaar om hen heen, maar niet bij machte om het in de ogen te kijken. Je voelt de onmacht, de angst ook. En je blijft benieuwd naar het ‘IETS’. Het hele boek door laten ze je met dit dilemma spelen, ik bleef in mijn hoofd bezig met het gissen naar het antwoord.

De schrijfstijl is fijn, de hoofdstukken kort en duidelijk. Het verschil heden en verleden is niet verwarrend. Helaas is het hele verhaal wel onwaarschijnlijk, je weet dat nooit echt zou kunnen gebeuren het, heeft een hoog fantasy-gehalte. Persoonlijk houd ik daar niet van maar toch heb ik het boek met plezier gelezen en hield het me in de greep.

Plot: 2

Leesplezier: 3,5

Spanning: 3,5

Schrijfstijl: 4

Originaliteit: 4

Conclusie: 3,5 sterren