Thrillerlezersblog: Miriam Bakker's eerste column

Terwijl op de achtergrond Duitsland tegen Algerije voetbalt (tegenwoordig maakt het niet uit waar ik zit in huis, overal is er voetbal) en manlief op zijn pc oorlogje speelt, is het eigenlijk de bedoeling dat ik een recensie schrijf van Koelcel, het debuut van Linda Samplonius. Maar ja, dan dwaal ik toch weer even af. Het is de schuld van het voetbal natuurlijk. En het oorlogsspelletje waar Bas mee bezig is. Dat leidt af. Want als ik recensies schrijf, dan heb ik normaal gesproken muziek aan. Pearl Jam. Altijd.

Ik probeer te bedenken welke thriller ik als eerste las, echt als allereerste, maar dat weet ik dus niet zo goed meer. Ik twijfel tussen Stephen King en Dean Koontz. Ik weet wel zeker dat het een van die twee was. Maar Pearl Jam? Daar hoef ik niet over na te denken. Hun eerste cd ‘Ten’ had ik in 1991 geleend van een vriendin (‘Mir, dit MOET je even horen’) en ik was verkocht. Meteen. Zonder pardon. Mijn eerste Pearl Jam-concert was 17 juli 1993 in Ahoy, Rotterdam. We zaten op de tribune, tweede ring, ‘Stone-side’ zoals dat heet (gitarist Stone Gossard staat links op het podium, voor de kijkers rechts). Ongelofelijke klote plaatsen, maar dat kon me niets schelen; ik was erbij. Vanaf de eerste noten van ‘Release’ was ik volledig in trance en genoot ik met volle teugen.
En dat is nog steeds zo. Sinds die eerste cd in 1991 zijn we inmiddels 23 jaar, 9 cd's en 11 concerten verder.

Twee weken geleden stond ik in de Ziggo Dome, twee avonden achter elkaar (en dan niet denken dat je twee keer hetzelfde te horen krijgt hoor, 60 nummers in 2 dagen waarvan maar 5 of 6 dezelfde). De eerste show was fantastisch, de tweede gewoonweg magistraal. Er is geen band ter wereld die mij zó kan laten genieten, zó kan raken. Ik ben een groot muziekliefhebber, ik ga graag naar concerten van diverse bands en festivals, maar Pearl Jam blijft nummer 1. Alleen zij krijgen het voor elkaar dat ik tijdens hun concerten sta te springen, schreeuwen, meezingen (nou ja…), kippenvel krijg en tot tranen toe geroerd ben. Keer op keer. Een Pearl Jam-cd is leuk hoor, absoluut, méér dan leuk zelfs, maar het is een band die je live moet zien, moet voelen, moet beleven.Twee jaar geleden stonden ze ook twee keer in de Ziggo Dome en toen ben ik maar 1x geweest. Nondeju.

Maar ik had niet heel veel keus, ‘k was beetje hoogzwanger namelijk (mini-muppet is drie dagen na dat concert geboren en heeft nu een sterkte voorkeur voor stevige muziek, yeah baby!) en manlief dreigde me destijds in de schuur op te sluiten als ik die tweede avond toch zou gaan (believe me, ik had mezelf nog net niet in mijn autootje gepropt). Heb nog spijt, echt!!

Maar het mooiste is dat ik mijn beste vrienden (Ann d’r boekenkast staat op het blog J) heb leren kennen door de muziek van deze helden. Verschillende mensen, verschillende achtergronden, één grote overeenkomst: Pearl Jam. Zij staan net zo debiel te doen als er ook maar een gerucht van een concert of nieuwe cd is, zij zitten ook met het zweet op plekken waar je het niet wil hebben achter hun pc om tickets te scoren en zo kan ik nog even doorgaan. Hoe gaaf is dat?

Pearl Jam, ik krijg er nooit genoeg van.

Mocht je niet al afgehaakt zijn, dan vraag je je misschien af of dit nog ergens naartoe gaat. Nou eigenlijk wel.

Ik ben niet alleen muziekliefhebber, maar ook een boekenwurm. Ergens eind vorig jaar kwam ik (vraag me niet hoe, ik weet het echt niet meer) in de Thrillerlezers-groep terecht op Facebook en naar mate het einde van het jaar 2013 naderde, nam ik me voor (als een van mijn goede voornemens zal ik maar zeggen) meer van ‘eigen bodem’ te lezen. Nederlandse thrillers in plaats van Engelse en Amerikaanse. En als ik dan toch bezig ben, de Vlaamse ook. Dat goede voornemen begon meteen goed met De Dode Kamer en inmiddels ben ik 1 Vlaams en 23 Nederlandse boeken verder.

Net zoals muziek je in een achtbaan kan meesleuren, kan een goed boek dat ook. Mijn hemel, wat heb ik gejankt toen Dumbledore, Dobby en Fred doodgingen (ik heb de hele Harry Potter-serie inmiddels 8 keer

gelezen, krijg nog steeds een brok in m’n keel). Wat wilde ik Janna af en toe door elkaar rammelen toen ik Vals Alarm las. Wegdromen in de wereld van de Griekse mythologie en heerlijk gniffelen om Percy Jackson. En ik stopte maar met het lezen van Hex voor het slapen gaan, geen goed idee.. Een goed boek sleept je mee, neemt je mee op reis naar een andere wereld, kan je alles even doen vergeten. Echt heerlijk, daar kan ik ontzettend van genieten.

Dit blog bestaat sinds begin 2014 en er hebben al meer 100.000 (!!!!!) bezoekers op het blog rond geneusd. Verschillende schrijvers zijn hier te vinden met columns, er staan boekenkasten op van schrijvers én lezers, recensies, boekennieuwtjes, winacties en nog veel meer.

En ik mag deel uitmaken van het team dat hier verantwoordelijk voor is. Hoe gaaf is dat?? Ik vind het helemaal geweldig! Deel uitmaken van een heerlijk groepje boekenfanaten die net zo kunnen genieten van een boek als ik, die precies weten hoe het voelt om nieuw boek in handen te hebben en niet weten waar het hoort in de Nog Te Lezen-stapel (bovenop? onderop? of toch maar ergens halverwege?). Helemaal blij worden van het feit dat er een nieuw boek aan zit te komen van je favoriete schrijver. Balen dat het eind van een boek nadert, omdat je weet dat het vervolg er nog niet is of erger nog, dat er überhaupt geen vervolg meer zal komen..

Boeken, ik krijg er nooit genoeg van. Nooit. En die kun je ook niet genoeg hebben, écht niet (hoewel er mensen zijn die daar anders over denken, ik noem geen namen ;-)). En waar kun je dan beter vertoeven dan in de Thrillerlezers!-groep of hier op het Thrillerlezersblog?

Ik ga weer verder met mijn recensie (anders krijg ik op m'n donder…geintje ;-)). Het voordeel van al dat voetbal op tv is dat ik lekker rustig (nou ja, meestal dan) achter mijn pc'tje kan zitten of met een boek voor mijn neus op de bank, aan tafel of in bed kan duiken. Niet aan mij besteed dat voetbal. Pearl Jam en boeken dan weer wel J