Thrillerlezersblog: Margje Woodrow interviewt Cis Meijer

23 juni 2014

De spraakmakende YA-thriller Examendeal was in 2013 het debuut van Margje Woodrow. Op 30 juni komt haar tweede YA-thriller Geraakt uit.

Cis Meijer debuteerde 3 juni met de zinderende YA-thriller Verdoofd. Tijdens een schrijfopleiding van Scriptplus leerden Margje en Cis elkaar kennen. Voor de Thrillerlezersblog interviewt Margje vandaag Cis. Over een paar dagen draaien ze de rollen om.

foto Marco Nauta

Cis, heb je altijd al schrijfster willen worden? Hoe is het begonnen? Wat was de trigger?

Als kind was ik gek op de boeken van Guus Kuijer over Madelief. Een tijdlang wilde ik schrijfster worden. Op de middelbare school kreeg ik andere interesses. Maar toen ik verslingerd raakte aan de televisieserie Twin Peaks van David Lynch, wilde ik 'iets' met spannende verhalen gaan doen. Ik ging film- en televisiewetenschappen studeren aan de UVA. Daarna werd ik video-editor. De wens om te schrijven stelde ik uit, tot een paar jaar geleden.

Op de schrijfopleiding Proza voor kinderen zaten wij bij elkaar in de klas. Ik vond het knap hoe treffend jij je kon inleven in je personages. Je schrijfstijl sprak me erg aan. Wij gaven elkaar feedback bij o.a. het schrijven van spannende scènes en zo werd de kiem gelegd voor het schrijven van YA-thrillers. Ik wilde ook graag humoristische verhalen leren schrijven, maar dat lukte me niet. Het moest toch echt steeds spannend, mysterieus. Ik hou erg veel van detectives en thrillers, van raadselachtige gebeurtenissen waarbij je als kijker/lezer kan mee puzzelen om dichter bij de waarheid te komen.

Waarom schrijf je voor jongeren?

Als tiener hield ik al van thrillers, maar ik miste thrillers voor mijn eigen leeftijd. Daarom vind ik het erg leuk dat ik nu zelf spannende verhalen voor de 'young adults' kan schrijven.

Ik vind het boeiend om me in te leven in mijn personages en na te denken over welke stappen ze zullen nemen bij een conflict, omdat ze in zo'n dynamische periode van hun leven zitten. Ze wonen vaak nog thuis, maar komen steeds losser van hun ouders te staan. Vaak moeten ze keuzes maken, waarvan ze niet altijd de gevolgen overzien. Ze zoeken het avontuur of hun eigen grenzen op en soms zie je ze worstelen, zoekend naar hun eigen identiteit, naar hun plaats in de wereld.

Je hebt een media-studie gevolgd. Kun je dat gebruiken in je boeken? Inspireert het je? Wat?

Tijdens mijn studie heb ik toneelstukken, films en televisieprogramma's geanalyseerd. Ik let altijd op spanningsbogen, cliffhangers, functies van personages. Sommige films en series die ik heb gezien, maakten zoveel indruk op me dat ik nog altijd de sfeer en de spanning die bepaalde scènes opriepen, levendig herinner. Die herinneringen gebruik ik soms ter inspiratie.

Films, toneelstukken, kunstwerken, muziek geven me ideeën voor verhalen. Die krijg ik ook van een fietstocht door de stad, als ik door een museum loop, gesprekken en stiltes tussen mensen opvang. Of als ik bepaalde kleurschakeringen zie, een oude deur, een leeg gedronken koffiekop, een scherpe blik in iemands ogen. Er zit zoveel schoonheid en spanning in details. Niet dat ik er de hele dag naar op zoek ben. Vaak komen flarden van wat ik bewust of minder bewust heb beleefd, juist bovendrijven op rustige momenten. Ik vind het heerlijk om daar dan over na te denken en in woorden op papier te vatten. Ik schrijf nu aan mijn tweede manuscript en heb voor de setting in het verhaal een paar filmscènes (onder andere uit Eyes Wide Shut van Stanley Kubrick) en een schilderij van Michaël Borremans in mijn hoofd die me inspireren.

Lukt het schrijven altijd? Wanneer wel en wanneer niet?

Vaak lukt het echte schrijven 'savonds het best. Ik vind het fijn als ik lang kan doorschrijven, zonder oponthoud. Overdag zijn het vaak nog maar schetsen. 'Savonds krijgen die meer vorm. Als ik het druk heb met andere dingen, dan schrijf ik summier, meer in mijn hoofd. Beelden. Flarden van zinnen en steekwoorden. Die zet ik dan in mijn iPhone.

Vorig jaar zomer vond ik mijn ideale werkmoment! Ik schreef een paar dagen lang tussen zeven en negen uur 'sochtends. De zon was net op, het was rond de 30 graden. Ik zat helemaal alleen buiten op een hotelterras, cappuccino erbij, uitzicht op zee, geluid van ruisende palmboombladeren, rondhippende mussen, dollende katten. Het schrijven ging moeiteloos en ik schreef in die paar uur zoveel meer dan ik daarvoor in een paar weken voor elkaar had gekregen.

Wie is je voorbeeld? Waarom?

Op het moment lees ik graag Mo Hayder. Ik vind het knap hoe zij spanning weet op te wekken. Soms lijkt een heel hoofdstuk te kabbelen, maar dan weet ze je ineens met een enkele zin op scherp te zetten. Daar kan ik zo van genieten, dat ik zo'n hoofdstuk meteen nog een keer wil lezen.

foto Marco Nauta

Je bent internationaal model geweest. Heb je toen dingen meegemaakt die je kunt gebruiken in je boeken? Kun je voorbeelden geven?

Ik heb ooit een paar maanden in Singapore als model gewerkt.

Op een avond ging ik met een ander model uit. Ze kwam uit Australië en was door haar moeder naar haar vader in Singapore gestuurd om af te kicken van XTC. In de toiletten vroeg ze me of ik ook LSD wilde. Ik heb vriendelijk geweigerd, maar was wel geschrokken. Dat gebruikte ze in Singapore, waar de doodstraf op drugs staat! Later die nacht 'mochten' wij een VIP-ruimte in omdat we modellen waren. We kenden er niemand en ik vond er ook niks aan. Het was er vrij donker, iedereen was non-stop aan het drinken en in zichzelf gekeerd. De sfeer was kil. De herinnering aan die oppervlakkige contacten en de leegte die ik ervoer kunnen een basis bieden voor een setting of een personage in een verhaal.

In Verdoofd zit een hoofdstuk waarin Lotte naar een fotoshoot gaat. Die is deels gebaseerd op een ervaring die ik zelf ooit in Bangkok had. Ik moest daar tijdens een casting (test) voor een commercial drie maten te grote schoenen (gevoelswaarde: tante Sidonia) en een drie maten te klein badpak (gevoelswaarde: biggetje) aan. Andere maten hadden ze niet meer, die waren al door de andere modellen aangetrokken. Ik nam plaats onder de felle spots en tegenover me keek een groepje mensen me verwachtingsvol aan. Zie je voor je hoe ik er ongeveer bij stond? Iemand zette muziek aan. De screentest was gestart. De camera draaide en toen werd geroepen dat ik moest dansen. Dat was op Beat it, van Michael Jackson. De dansmoves die ik maakte heb ik verdrongen. Het was een flink staaltje anti-glamour. Ik heb mijn hoofdpersoon Lotte de te grote schoenen en het te kleine badpak bespaard.

Ben jij net zo nieuwsgierig als Lotte in Verdoofd? Zou jij zelf ook je neus in dingen steken waarvan je vermoedt dat ze niet oké zijn?

Ja, ik ben op zich net zo nieuwsgierig als Lotte, maar ik vind haar stoerder (of is het meer onbezonnen?) dan ikzelf ben. Ik weeg altijd alles af, zie twee kanten aan de zaak. Maar als ik vermoed dat iets niet oké is, zoek ik het zeker uit en sla ik alarm.

De volgende keer is Margje aan de beurt om Cis' vragen te beantwoorden.

Meer informatie over Cis Meijer en Verdoofd kun je vinden op: