Yara march met Taalfauten

Taalfauten

Die arme corrector van mij! Momenteel zit ik midden in de moeilijkste fase van het schrijven van mijn boeken. Het corrigeren van de spel- en overige taalfouten in mijn tweede boek ‘Tango met een knal’.

Dat mijn taalgevoel hier en daar hiaten vertoont, weet ik al sinds ik mijn loopbaan als docent Nederlands begon. Ik heb het altijd al moeilijk gevonden om sommige (taal)regeltjes correct toe te passen. De regels voor het gebruik van komma’s, leestekens bij directe en indirecte rede, tegenwoordige en verleden tijd in bijzinnen, het gebruik van dat/wat (lees ook de eerder gepubliceerde blog hierover en geniet van de geweldige conference van Van Kooten en de Bie: http://yaramarch.blogspot.nl/2013/05/dat-of-wat-wat-maakt-het-uit.html), het los of aan elkaar schrijven van woorden als dankzij/ dank zij; ikzelf/ik zelf ; hoelang/ hoe lang/ tenslotte/ten slotte liggen bij het schrijven dan ook geplastificeerd naast mij.

Omdat ik al snel ontdekte dat de communicatiekant van het Nederlands mij veel meer kon boeien, ging mijn carrière in die richting verder. Zo raakten die regels jarenlang op de achtergrond. Om nu dus weer in alle heftigheid terug te komen.

Nu ken ik mijn zwakke punten, dus elke komma die mijn corrector schrapt of toevoegt, vind ik prima. Ik accepteer ze zonder er verder over na te denken. Van elk duidelijk verkeerd geschreven woord ben ik alleen maar blij dat ze het ontdekt heeft.

Bij de aanhalingstekens en leestekens in citaten moeten we elkaar bij de les houden. Gelukkig heb ik daar straks (voor het boek naar de drukker gaat) ook nog de kritische meelezers voor.

Ook het verschil in taalgebruik los ik heel simpel op. Als Onze Taal en overige taalbijbels zeggen dat beide mogelijk is, blijft het gewoon staan zoals het stond. Zo zegt een persoon in ‘Tango met een knal’ : ‘ Het zal me worst zijn’, mijn corrector wilde dat veranderen in ‘Dat zal me een worst zijn’. Mag gelukkig allebei. Weten jullie meteen wat het geworden is. Daar mag ik dan lekker eigenwijs(eigen wijs!) in zijn.

Lastiger wordt het als de taalbijbels geen uitsluitsel geven. Af  en toe is het dan net een potje schermen. We bestoken elkaar met allerlei citaten uit schrijfbijbels die volgens ons ons gelijk aantonen. Bij ‘Tango met een knal’ kunnen we het over twee kwesties nog steeds niet eens worden. Zo discussiëren we al vanaf de eerste versie (we zijn nu bij versie 9) over de zin: Het spijt ons mevrouw, maar zo lang de kakkerlakken overal te vinden zijn, zullen wij het hotel onder quarantaine moeten stellen.’ Volgens mijn corrector moet ‘onder’ vervangen worden door ‘in’.  Met haar laatste argument heeft ze me nu bijna om. ‘Je bent in de war met ‘onder curatele stellen’, stond in haar  versie 8.

Ons grootste hangijzer is echter moet na aantal/tiental meervoud of enkelvoud gebruikt worden.

Onze taal is duidelijk: ‘Bij een aantal is zowel enkelvoud als meervoud mogelijk. In het dagelijks taalgebruik is een meervoudige persoonsvorm het gewoonst.

Het meervoud bij een aantal past bij de betekenis die het voor veel mensen in de praktijk heeft: 'enkele, meerdere'. Het enkelvoud is ook juist, al komt het formeler over:

P. gaat voor het formele: ‘Zo laten we zien dat we weten hoe het hoort’. Mensen die mijn blogs volgen, weten dat zo’n opmerking mij recalcitrant maakt. Ik werk het liefste out of the box. Als zelfs de taalgoeroes al vinden dat het mag, waarom zou ik het meervoud dan niet mogen gebruiken? Klinkt toch veel beter dan het ‘formele’ enkelvoud. Zou de opmerking in twee recensies dat mijn eerste boek ‘Cupcakes en een koffer’ stikt (?) van de spelfouten (wij hebben dank zij kritische lezers tot nu toe 7 spelfouten en 2 andere fouten gevonden op 280 bladzijden) ons zo gestoken hebben, dat we nu gaan overcorrigeren? Als het alleen dit sentiment is, ben ik er snel uit. Ik wil nog steeds ‘moderner’ schrijven. Ben benieuwd wat de kritische meelezers van ‘ons taalprobleempje’ vinden. Jullie commentaar is trouwens ook van harte welkom hoor!