Thrillerlezers ontmoeten Karin Slaughter

Al haar boeken heb ik hier in de kast staan en als je dan de kans krijgt om live kennis te gaan maken met een van je favoriete schrijvers dan doe je dat dus! Weken hebben we er naar uit gekeken; de signeersessie van Karin Slaughter in Breda.
Ter gelegenheid van het uitkomen van haar allernieuwste boek "Veroordeeld" (Cop Town) is ze in Nederland. En wij? Wij waren erbij!!

Leuke outfit gescoord, lekker geurtje op en hop naar Breda. Bianca en ikzelf zijn al stuiterend naar Ink gereden want ja, die wilde ook wel graag mee natuurlijk. Eerst nog even een lekker hapje gegeten, moed ingedronken en toen was het showtime! 

In de boekhandel hoorde ik dat ze 100 mensen op de gastenlijst hadden staan. Wij waren, zoals met alles, aan de vroege kant en zie daar! Nathalie Pagie die samen met manlief achter in de winkel stond.

De eer was haar te beurt gevallen om Karin te mogen interviewen en daar keek ze enorm naar uit. Omdat B en ik er helaas niet aanwezig waren bij haar boeklancering van de  "De Campus" kortgeleden in dezelfde zaak, hebben we meteen maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat relaxed te kletsen, boeken te laten signeren en uiteraard een fotooke te laten schieten, want ja ze is natuurlijk wel beroemd die mevrouw Pagie! 

Toen we in de gaten kregen dat het toch wel ineens drukker begon te worden zijn we naar voren gelopen en hebben we meteen de stoelen op de eerste rij ingepikt. Zo, wij zaten eerste klas. En dat bleek inderdaad zo te zijn zeg! 


Toen iedereen op z'n plek zat werd Karin Slaughter aangekondigd met een daverend applaus. Het viel me meteen op dat ze eigenlijk niet opvalt. Ze is klein, ik denk 1.55-1.60 maximaal, niet opvallend gekleed en een beetje verlegen zo op het oog. Maar als mevrouw eenmaal zit, en vervolgens de geweldige vragen van Nathalie gesteld krijgt, dan is ze duidelijk in haar element. Moeiteloos gaf ze antwoord op een aantal vragen. Ik heb wat notities gemaakt van het interview;

Karin vertelde dat ze vanuit haar woonplaats Atlanta naar haar blokhut in de bergen gaat om te schrijven. Ze heeft absolute stilte nodig en kan uren uit de raam kijken. "Wie wordt er nu betaald om uit het raam te kijken en te dagdromen?" zei ze gekscherend. Ze gaf ook aan al jaren dezelfde manier van schrijven te hebben, dat ze als ze eenmaal de grote lijnen in haar hoofd heeft zitten, de research gaat doen. Dat het voor dit boek 3 jaar heeft geduurd om alles op z'n plek te krijgen en ook goed. Ze is wel perfectionistisch, ze voelt zich als het ware 'high' als het schrijven lekker gaat, als ze in die flow zit.

N; "Luister je naar muziek tijdens het schrijven, en zo ja kan dat een bron van inspiratie voor je zijn?"
K; "Het is een twee uur durende autorit vanuit Atlanta naar mijn blokhut. Dan luister ik wel naar muziek. Ik houd van de muziek uit de jaren 70, zoals Linda Ronstadt en ABBA. Maar tijdens het schrijven word ik stapelgek van geluid om me heen."






N; "Donna Tartt was hier in de Grote Kerk en gaf daar aan na tien jaar schrijven nog niet 100% tevreden te zijn over haar boek. Herken jij dat?"
K; "Nee. (gelach uit publiek) Elke schrijver heeft zo z'n eigen proces. Ik schrijf op dat moment het beste boek wat ik op dat moment kan schrijven. Ik schrijf ieder jaar een boek en daarmee geef ik het beste van mezelf. Door zoveel te schrijven krijg je daar ook een bepaald ritme in en dus heb ik misschien wel minder tijd nodig om een boek te schrijven dan iemand die het eens per tien jaar doet."

N; "Wat zou je beroep zijn geweest als je geen schrijver zou zijn geworden?'
K; "Een horlogemaker, ik ben gek op kleine dingen zoals horloges"

Verder ging het over vrouwenrechten in de jaren 70, waar het boek zich ook in afspeelt. De problemen waar de vrouwen destijds tegenaan liepen waren niet gering. Het was een mannenmaatschappij waar vrouwen óf lerares, verpleegster of gehuwd waren. Vrouwen gingen niet werken en die dat wel deden, vooral in mannenberoepen zoals politie, hebben het zwaar te verduren gehad.

Ook is het duidelijk geworden dat Sarah en Will uit de Grant County en Atlanta series een deel van Karin zelf zijn geworden, 'helaas' komt er eerst nog een vervolg op "Veroordeeld" eer er een nieuw boek over deze twee verschijnt.
Karin geeft duidelijk aan dat de hoofdpersonages altijd in haar hoofd aanwezig zijn, ze zichzelf altijd afvraagt wat Sarah zou doen in een bepaalde situatie, hoe Will daar op zou reageren. Heel wonderlijk om te horen. Nu met de nieuwe personages in "Veroordeeld" is het niet anders gegaan.

Het aandeel van Nederland in dit boek kwam uitvoerig aan het woord. Erg leuk om te horen allemaal, ze vertelt alles met veel passie en toewijding. Ze is erg innemend, ook in haar manier van vertellen. Iedereen hing zowat aan haar lippen.

Toen was het tijd voor de vragen uit het publiek. Er werden wat vragen gesteld over haar boeken maar mijn vraag was wat haar favoriete boek ooit was. Verrassend kwam het antwoord  "Gone with the wind" en dan vooral vanwege de kracht van Scarlett O'hara in het geheel. Dat heeft op haar veel indruk achtergelaten. Ze heeft duidelijk iets met 'powervrouwen'.

We hebben ons boek gekocht, geboeid geluisterd naar de vragen van Nathalie aan Karin (dat deed ze echt super!!). Vervolgens mochten we het boek laten signeren, ik kon het niet laten om te vragen hoe het met haar rug ging, dat is mij ook niet vreemd natuurlijk, en ze gaf daarop als antwoord dat ze moe was maar het wel volhield. Ze reageert heel positief op je vraag en staat open voor iedereen. Ook dat wij gewoon foto's aan het maken waren deerde haar totaal niet, ze gaat heel relaxed met alles om. Toen we in een tweede ronde weer bij haar kwamen voor 'het fotomoment' was ze duidelijk moe. Maar toch, ze nam voor iedereen weer uitgebreid de tijd, ook voor ons. De foto's vertellen het moment zelf dan ook heel mooi.

Toen was het afgelopen, de zaak liep leeg. Ik heb Ink d'r camera even gepikt en ben heel brutaal nog even naar Karin gelopen die wat achteraf stond om nog wat exemplaren te signeren voor de winkel en heb haar verteld over ons Blog. Ze reageerde heel enthousiast en poseerde uitgebreid voor me zodat ik nog een aantal hele mooie foto's heb kunnen maken. Ik was natuurlijk behoorlijk in m'n nopjes en heb vervolgens nogmaals persoonlijk afscheid van haar genomen en haar sterkte gewenst met die vreselijke rugpijn.




Stuiterend heen, stuiterend terug. Maar niet voordat we haar kartonnen uitvoering nog uitgebreid gedag hebben gezegd. Zelfs karton kan magisch zijn hahahaa.

Het was geweldig! De combi tussen Ink, B en mezelf is er eentje van ADHD in het tienvoudige (en daar zal ik de schuld wel weer van krijgen, wat ik deze keer wel op me neem) We hebben genoten, gelachen en we zijn nog volop aan het nagenieten. Heel bijzonder om hierbij aanwezig te mogen zijn en gelukkig hebben we altijd nog de geweldige foto's !!

Namens het team Thrillerlezers, Patrice

Een stuk in de krant de dag na het interview. En kijk ze daar zitten op de eerste rij! 
Foto rechts; Bianca en Nathalie doen hun best voor een gave foto, en dat is gelukt!











Foto onder; Nanda van Uitgeverij Cargo met Karin en Bianca