Karin en Dimitri op Elfia 2014

Verslag Elfia Fantasy Fair 2014

Dimitri: Na een zenuwslopende autorit van een uur of drie – Karin spuit zelfs in de bebouwde kom aan 130 kilometer per uur door de straten – bereiken we onze bestemming: Kasteel Het Haartje, in Haarluizen, Utrecht. Zeg wat je wil, maar Nederlandse plaatsnamen zijn minstens zo van de pot gerukt als de Vlaamse.

‘Hè hè,’ zegt Karin terwijl ze de motor afzet. ‘Daar zijn we dan, poepie. Ben je blij? Dat heeft Karinnetje toch maar mooi voor elkaar, hè?’

Ik knik. Het schijnt dat als je drie uur aan een stuk doodsangsten uitstaat dat je levensverwachting met drie jaar ingekort wordt. Of dat waar is weet ik niet, maar ik check toch maar eens de levenslijn in de palm van mijn hand. Als mijn elektrische rolstoel uitgeladen is en Karin haar lege wijnflessen van de passagierstoel naar het dashboard heeft verhuisd, gaan/rollen we het reusachtige parkeerterrein uit en komen we aan bij een schildknaap die in plaats van een zwaard een kaartjesscanner heeft. Nederland was zelfs in de middeleeuwen zijn tijd ver vooruit.

Als we de slotgracht over zijn, de kasteelpoort door en in een totaal andere wereld belanden, kijken we onze ogen uit. We zijn een sprookje binnengelopen. Door het stralende weer komt de kleurenweelde prachtig tot zijn recht. Elfjes, trollen, kabouters. Zelfs ridders op paarden. Echte paarden; geen kartonnen exemplaren zoals in de musicalversie van War Horse.

‘Moet je kijken, Dimitri!’ gilt Karin. ‘Echte paarden!’

Ik rijd bij haar weg en ga een eindje van haar af staan, opdat mensen niet denken dat wij bij elkaar horen.

Nimfen, narren, reuzen. Maar ook personages uit de steampunk en manga-figuren lopen hier rond. Ik ben niet zo thuis in fantasy, dus op veel van deze lui kan ik geen naam plakken. Behalve die daar, dat is dat hitsige drakenwijf uit Game of Thrones.

Wat ik me wel afvraag is hoe al deze als prinsessen, feeën en toverkollen verklede groupies straks met mij gaan neuken. Zo’n ingewikkelde hoepeljurk gooi je niet snel even uit. Gepijpt worden door iemand met acht lagen latex op haar gezicht lijkt me ook niet je dat.

*

Karin: Het rijdt wel lekker in die gehuurde rolstoelauto. De tomtom heb ik ingesteld op Godelieve, een Vlaamse stem, dan kan Dimitri tenminste ook begrijpen wat er gezegd wordt. Op weg van Brugge naar Haarzuilens jakker ik extra hard over de verkeersdrempels zodat Dimitri achterin flink door elkaar geschud wordt. Wraak voor al die keren dat ik “Nee!” als antwoord kreeg op mijn briljante verhaalideeën.

Voor mij is het de tweede keer op Elfia en de oh’s en ah’s zijn nu wat minder, maar Elfia blijft net een drug die intraveneus wordt toegediend.

Het effect wordt versterkt door het mooie weer. Het is enig om met iedereen te praten, collega’s en lezers. Ik zie tot mijn vreugde dat de Zilverspoor/Zilverbron-stand verdubbeld is ten opzichte van vorig jaar, dat krijg je als je zulke goede, mooi uitgevoerde boeken uitgeeft.

De opmerking van iemand dat het waarschijnlijk wel erg moeilijk is om te schrijven met een Belg die naast een seksverslaving een verstandelijke beperking heeft, doet me een traantje wegpinken. Eindelijk iemand die het begrijpt. Maar het mooiste bericht is dat de uitgever B.B. aanmeldt voor de Diamanten Kogel!

Na mijn pakketje shaken not stirred, ’s avonds heelhuids in Brugge afgeleverd te hebben en mijn tweede nachtje in de B&B rijd ik de volgende dag terug naar het kasteel. Als dank voor mijn medemenselijkheid beloont de kosmos mij met een steentje tegen mijn ruit. Het resultaat is iets wat de benaming sterretje ver overstijgt. Als ik op Schiphol aangekomen mijn koffertje tussen twee stoelen uit wurm, waar ik hem tussen gepropt had zodat hij niet kon gaan schuiven, valt hij open. De overgebleven Koetjesrepen en niet gebruikte flyers rollen samen met mijn ondergoed over de grond. Met een verhit hoofd raap ik alles bij elkaar. De werknemer van het autoverhuurbedrijf, een jong, klein mannetje met puntoortjes meldt me dat de kosten voor ‘grotere schade door steenslag’ normaliter 600 euro bedragen. Want de hele ruit moet vervangen. Na een medelijdende blik op mijn afhangende schouders en mijn koffer waar mijn beha half uithangt, meldt hij me dat hij het zal afronden naar 100 euro.

Nog high van de Elfia-sfeer zeg ik: ‘Je bent dus een goede elf.’ Waarna ik hem omhels, ik ben toch al de hele dag mensen om hun nek aan het vallen. Van dichtbij zie ik dat zijn puntoren eerder een soort mislukte biscuitjes zijn. Als ik naar de lift loop, voel ik mijn wangen branden. Ik denk niet dat ik me ooit nog bij deze firma zal vertonen.