Dagboek van een Paashaas - Karin Kallenberg & Dimitri Van Hove

Wat zitten mijn oren slecht vandaag. Ik til een puntje tussen duim en wijsvinger op. Binnenin is het net doorgekookt spek. De pluizige buitenkant lijkt op een jas van Broer Konijn die twintig jaar tussen de mottenballen heeft gehangen. Ik laat mijn oor los, lusteloos valt hij langs mijn wang. Als ik niet beter wist zou ik denken dat mijn bad hare day ligt aan die maandelijkse periode, maar als ik omlaag kijk zie ik daar toch echt twee paaseitjes bengelen.

Met één haal van mijn multi-purpose onderpoot heb ik mijn gezicht en bovenlijf gewassen en mijn kapsel in orde gebracht. Dan loop ik naar mijn slaapkamer voor mijn outfit van deze werkdag. Ik schiet in mijn spijkerbroek. Met zorg plooi ik mijn pluimstaartje door de speciale opening en strijk hem mooi op. De riem moet een gaatje verder. Met mijn voortanden maak ik twee gaatjes net naast elkaar. Mijn buik geeft aan dat ik zelf te veel van de chocoladekippen heb gesnoept. Ach wat. Het is goede reclame voor mijn eersteklasproducten en in deze drukke periode ren ik het er wel weer vanaf.

Ik doe een T-shirt van mijn sponsor aan, een grote verzekeringsmaatschappij. Wees niet het haasje! staat er schreeuwerig op mijn borst. Ik rits mijn vest tot aan mijn kin dicht.

Ik zie er goed uit. Het enige wat een beetje uit de toon valt bij mijn postuur van vijftig centimer zijn de dertig centimeter lange schoenen. Op mijn wreef zitten tientallen gaatjes. Als ik nieuwe veters moet rijgen ben ik een halfuur bezig. Ik vroeg de schoenmaker om klittenband, maar hij zei met zijn leraarsstem: ‘Mijn beste Jan van den Berg,’ want zo heet ik, ‘we zijn wel modern, maar niet zó modern.’
In de gang bekijk ik mijn verzameling tassen aan de kapstok. Helemaal links hangt mijn favoriet: een rieten mand gedecoreerd met een regenboog van zachte pastelkleuren. In mijn jonge jaren was ik gek op dat ding. Het leer van de hengsels is donkergekleurd door mijn zweet en de stof aan de bovenkant is gescheurd. De laatste keer dat ik die mand gebruikte, vlogen de eitjes de lucht in toen ik wat te gehaast over de graspollen sprong.

Daarnaast staat mijn Louis Vuitton aktetas. Aangeschaft toen ik vond dat ik wat meer de succesvolle hazenman moest uitstralen. Ik snap niet waarom een stuk plastic met wat leer omzoomd meer dan je halve omzet kost. Als het nou nog comfortabel op je rug zat, maar die stijve tas slintert alle kanten op zodat je eersteklasproducten er geplet en met gehavend zilverpapier uit komen.
Ik til mijn Easterpac rugzak van de haak. Geef mij maar deze lichtgewicht, waterdichte en zich naar je hazenrug voegende tas. Middenin kan wel vijf kilo chocoladewaar en in de verschillende vakjes gaan de luxe gevulde eitjes.


Ik kijk op mijn horloge. Tien over zeven al. Ik haasje rep me de trap af naar beneden.
Tijdens mijn hazenslaapje vanochtend heb ik de machines aan laten staan. Naarmate ik dichter bij de kelder kom, wordt het sissen, stampen en fluiten luider. De heerlijk zoete geur van cacao en vanille laat me de kolderieke driehoek die mijn neus vormt, zenuwachtig heen en weer bewegen. Het water loopt me in de mond als ik de grote metalen bak zie waarin het zijdeglanzende brouwsel langzaam rondgeroerd wordt. Met mijn tong strijk ik langs mijn hazenlip.

Het is bijna middernacht als ik de laatste vormpjesplaat gevuld heb. Vannacht laten afkoelen, morgen de hele dag halve eitjes aan elkaar lijmen, overmorgen de hele reut van zilverpapier voorzien en de dag daarna alles over mijn tassen verdelen en adressenlijsten uitprinten.
Vroeger was het minder arbeidsintensief. Toen ik nog samenwerkte met Rome hoefde ik alleen maar te bezorgen. Het smelten, laten stollen en monteren deden zij. Voor de administratie en het rondbrengen werd ik bijgestaan door de paasklokken. Die gasten kunnen vliegen.

Er kwam een eind aan de samenwerking toen ik op een keer audiëntie had aangevraagd bij de Heilige Vader in verband met de paaseierendistributie over de Verenigde Staten. Bush junior was toen nog president en ik had tijdens de paasklokkenconventie geopperd zijn land dat jaar te boycotten. Ik zeeg neer op een knie en kuste de ring van de paus. Toen ik tegenover hem zat en hem vertelde over Bush’ infantiele presidentschap verscheen er een lachje op zijn gezicht. Hij gaf me een knipoog en wenkte me met zijn gehandschoende hand. ‘Kom eens op Onze schoot zitten.’
‘Eh…’ Ik keek om me heen, maar we waren alleen in de reusachtige troonzaal. Bij de grote eiken deur hadden de twee paleisbewakers van de Zwitserse Garde hun post verlaten.
Benny klopte een paar keer naast zich op het pluche. ‘Ik bedoelde kom eens naast Ons zitten.’
Ik deed een stapje achteruit. Oude hazen kennen de stroppen.
‘Maak dan maar dat je wegkomt,’ zei hij plots. ‘Voordat je vanavond als hazenpeper op mijn bord belandt.’
‘Maar… Wat met de…’
‘Il prossimo!’ riep hij tegen de deur.


Een kleine week later ben ik klaar. Vier miljard chocolade eieren en 250 miljoen steekkaarten met de adressen van alle katholieke gezinnen op aarde. Aantallen die me laten duizelen en me de boord van mijn T-shirt opzij doen trekken. Hoeveelheden die me het zweet doen uitbreken en me telkens weer aan het twijfelen brengen over mijn roeping. Gelukkig neemt het aantal katholieken elk jaar een beetje af.
Naar jaarlijkse traditie heb ik één eitje apart gehouden. Mijn beloning. Ik zet het in de palm van mijn poot en bewonder het. Maar niet lang: ik wip het in mijn mond en sluit mijn ogen. Ik laat het smelten op mijn tong. Dit jaar heb ik Belgische chocolade gebruikt en dat proef je. Mijn snorharen gaan steeds heviger trillen en uiteindelijk houd ik het niet langer vol: met mijn tong duw ik het ovaaltje tussen mijn kiezen.

Aan het werk. Ik pak mijn iPhone, tik een app aan en bestel een taxi. Wat mijn bestemming is, vraagt het apparaat.
‘Schiphol,’ zeg ik.
‘Bedoelt u Schijthol?’
Probeer het maar eens uit te spreken met die doorgeschoten voortanden. Ik zucht en voer het manueel in. 

Om te vermijden dat ik met mijn pootje tien letters tegelijk indruk, gebruik ik de stylus.
Ben ik er echt klaar voor? Ik check mijn oren. Ze zitten goed, de binnenkanten doorbloed als verse sucadelappen en mijn vacht glanst als mijn verre neef de nerts.
Fuck de jaarlijkse traditie. Ik gooi nog een eitje achter in mijn keel en kies het hazenpad.


Vrolijk Pasen allemaal!!!