maandag 17 maart 2014

"Nora's verdwijning"- Liza Marklund

Het boek “Nora’s verdwijning” van de veelgeprezen Zweedse schrijfster Liza Marklund begint met een beestachtige marteling in zijn eigen huis van de politicus Ingemar Lerberg, die meer dood dan levend wordt achtergelaten. Annika Bengtzon is journaliste bij de grootste Zweedse krant “Kvällpressen”. Zij krijgt van haar baas Anders Schyman de opdracht alles dat wetenswaardig is over deze zaak, te volgen en te publiceren. Nina Hoffman is de rechercheur die op de zaak wordt gezet. Opvallend is dat echtgenote Nora van Ingemar Lerberg spoorloos is verdwenen.'


Er ontwikkelt zich een nogal traag verhaal dat nauwelijks spanning ademt. Halverwege het boek wordt nog iemand gevonden die op dezelfde wijze is gemarteld en dat niet heeft overleefd. Daarna gaat het verhaal gewoon weer even gezapig verder. Het verhaal eindigt in een tamelijk onbestemde ontknoping.
Het taalgebruik van Marklund is wel goed en ook de karakterbeschrijvingen en de sfeerschilderingen zijn in orde. Zeker de uitvoerige stukken over het privéleven van Annika zijn lezenswaardig, al wordt de problematische verhouding tussen Annika en dochter Serena wel érg uitvoerig uitgesponnen.

Maar veel minder aangenaam is dat de gemiddelde lezer soms een verklarend woordenboek nodig heeft om gebruikte Nederlands klinkende woorden te begrijpen. Zo komen “catatonisch” (een niet bestaand bijvoeglijk naamwoord van de gedragsstoornis “catatonie”), “tjeven” (een in Nederland volstrekt onbekend woord dat in het Vlaams “katholieken” betekent), “tjeefdame”, “mythomaan” (een persoon die in zijn eigen sprookjes gelooft) en “mitochondriaal DNA” (DNA dat zich niet in de cel bevindt maar in de mitochondriën) voorbij. Voorts wordt het woord “martelaar” gebruikt in de betekenis van iemand die martelt, en dat is gewoon fout. En (oud) Rotarians weten dat de Rotary geen programmacomité zoals in het boek voorkomt, kent maar een programmacommissie.


De cover en de achterflap van het boek staan bol van de loftuitingen aan het adres van Marklund. Niet geheel onbekende schrijvers als Karin Slaughter, Henning Mankell, James Patterson, Jeffery Deaver, Harlan Coben en Kathy Reichs steken in niet mis te verstane bewoordingen de loftrompet over Marklund.

Uw eenvoudige recensent sluit zich daar heel gewaagd niet bij aan. De hiervoor aangegeven onvolkomenheden en het ontbreken van enige spanning leiden ertoe dat het boek niet meer dan twee sterren.

Charles

Geen opmerkingen:

Een reactie posten