Lieve M.

Lieve Marjolein, 

Via de mail hadden we al een aantal verhaallijnen naar elkaar gemaild voor onze Zinderende Zomer Thriller, maar die gingen direct de prullenbak in toen we eenmaal tegenover elkaar aan tafel zaten. Niet in een gezellige, bruine kroeg in een stad, maar in een wegrestaurant in het midden van het land zodat we allebei slechts een uur hoefden te rijden. Dat wegrestaurant was natuurlijk mijn voorstel – lege parkeerplaatsen in overvloed ;-) - zodat ik niet geconfronteerd zou worden met mijn onvermogen tot inparkeren! Maar dat wist jij toen nog niet. Terwijl mijn hond lekker thuis op de bank lag – wat natuurlijk helemaal niet mag – en jouw honden zich in ‘ons’ restaurant tegen mijn benen vlijden, hadden we binnen vijf minuten een verhaallijn bedacht. Zo totaal anders dan wat we elkaar aan voorstellen hadden gemaild, want zo werkt dat tussen sisters-in-crime. De één zegt A en de ander B. Wij vulden elkaar moeiteloos aan en zie, er was een verhaal geboren. Eenmaal thuis gingen we als een speer aan de slag met onze Zinderende Zomer Thriller. Eerst ik, toen jij. Ieder met ons eigen personage. Wat een uitdaging! Vooral omdat we het verhaal alleen in grote lijnen hadden neergezet en we elkaar iedere keer voor een verrassing plaatsten. Ik weet nog goed dat jij me ineens met een lijk opzadelde van een persoon, die in de grote verhaallijn niet eens voorkwam! En daar stopte jouw hoofdstuk en had ik met een lijk te dealen. Uit wraak liet ik een onguur type uit ‘jouw’ slaapkamer komen, had jij ook iets om je hoofd over te breken! Inmiddels zul je er wel achter zijn dat ik afgelopen week – toen jij lekker vakantie had en ik zat te zwoegen op onze ZZT – een echt duister type heb opgevoerd. Die wil je zelfs in je ergste nachtmerries niet tegenkomen. Ik zat me helemaal te verkneukelen bij het vooruitzicht dat jij daar ineens mee geconfronteerd zou worden. Sorry! J Samen een verhaal schrijven is een leuke uitdaging en bovendien leerzaam. We kijken niet alleen kritisch naar onze eigen teksten, maar ook naar elkaars teksten en leren van de opmerkingen die we over en weer plaatsen. Soms hebben we lange mailwisselingen als een van ons het verhaal een kant op laat gaan, die op dat moment onlogisch lijkt. Al zijn we sisters-in-crime, we kunnen niet in elkaars hoofd kijken! Soms blijkt later dat de onlogische stap van toen juist een meesterzet was. Net zoals als onze samenwerking is! 

Liefs, Marcella


***

Lieve Marcella,

Ja, we hadden het per mail al helemaal bedacht hè?! Twee halfzussen. Een vermiste vader op een Grieks eiland. Warmbloedige Griekse Goden om niet alleen de sirtaki mee te dansen... En veel ouzo en tzatziki natuurlijk. Haha, nee, nu draaf ik door ;) Het idee was best leuk, maar ik geloof dat we het inderdaad in onze 'stamkroeg' De Keet van Heerde binnen een kwartier van tafel hebben geveegd. Ons nieuwe plan was én is tien keer beter! En het gaat als een trein. Het is heerlijk om samen te schrijven en elkaar naar een steeds hoger niveau te tillen. Want voor mijn gevoel gebeurt dat écht. Niet alleen zijn de teksten sterker, ook ben je met z'n tweeën gewoon creatiever dan alleen. Wat zat ik te gniffelen achter mijn laptop toen ik dat lijk ineens tevoorschijn liet komen. Ik was zo benieuwd wat je ermee zou gaan doen. Maar wees niet bang, nu we al ruim over de helft zijn, zal ik
zo'n geintje niet meer uithalen ;) En jij ook niet bij mij hoor! Dan stuur ik de tekst helemaal rood terug, haha. Subliem trouwens hoe je 'de engerd' hebt toegevoegd. How dirty can someone be? Ik ben onder de indruk! Misschien kunnen we het ook nog wel een Psychologische Zinderende Zomer Thriller dopen of wordt dat te gek? De bal ligt nu weer bij mij. Voor mijn gevoel is dat continu zo. Telkens heb ik het manuscript na een dag of twee alweer terug. Kun je er niet een keer wat langer over doen? ;) Dat bezorgt mij wat minder schuldgevoel over de vertraging die ik keer op keer veroorzaak. Maandag ook weer. Had ik mezelf helemaal vrij gepland voor de ZZT, bleek de school te zijn gesloten omdat de juffen een studiedag hadden. Ontzettend suf natuurlijk dat ik dat had gemist, maar met twee kinderen thuis van 4 en 6 jaar oud (de jongste was wel naar de crèche) is schrijven echt niet te doen. Oké, het was lekker weer, dus het was ook wel fijn om naar buiten te gaan en een nieuw waterplantje voor de goudvissen van Jaap te kopen en meer van dat soort activiteiten. Maar ondertussen was daar wel de hele dag dat knagende gevoel in mijn achterhoofd dat ik aan de slag moest met onze ZZT. En dat ga ik dus ook heel snel doen. Dan ligt ie weer fijn op jouw bordje en kan ik weer lekker slapen. En waag het niet om hem binnen een dag terug te sturen!


Liefs, Marjolein