Bronja´s blog deel 2......schrappen

“Schrijven is schrappen,” zegt men altijd.

Helaas beperkt dit fenomeen zich niet langer tot de woorden die ik op papier zet. Sinds het verschijnen van mijn eerste boek gebeuren er rare dingen. In het begin was het niet meer dan een sneu telefoontje nu en dan, waarbij niets gezegd werd en het nummer uiteraard geblokkeerd was, maar de laatste weken zijn er nog een paar kleine, rode vlaggetjes. Aangezien ik nu eenmaal een ‘suspicious mind’ heb en wel houd van een goede complottheorie, kan ik het natuurlijk niet laten om daar verbanden tussen te gaan leggen.
De anonieme telefoontjes zijn vrij eenvoudig op te lossen. Ik kijk tegenwoordig gewoon eerst wie er belt en als er ‘geen nummer’ in mijn display staat, neem ik gewoon niet op. Heel simpel. Dat deze anonieme telefoontjes in de loop der weken frequenter zijn geworden, irriteert me tot dusver niet genoeg om me te wagen aan de heisa die het veranderen van mijn nummer met zich mee zou brengen.
Maar het gaat verder: op Valentijnsdag ontving ik (uiteraard wederom anoniem) een digitale kaart uit naam van twee personages uit mijn boek. Best een leuke actie, natuurlijk. Geen idee waarom twee personages en de combinatie was op zijn minst typisch en wellicht zelfs onethisch te noemen, maar dit zal ongetwijfeld bij het beeld passen dat de verzender van mij heeft.

Nu is bellen en een mailtje sturen natuurlijk niet zo moeilijk. Het kost weinig tijd, weinig inspanning en het is iets dat je af kunt doen als een impuls, maar dan komt de dwangmatigheid om de hoek kijken.
Iemand attendeerde mij op het volgende: bij Bol.com zijn er twee aliassen (ik zeg bewust ‘aliassen’ en niet ‘personen’) die dag in dag uit de recensies over mijn boek in de gaten houden. Zodra hun slechte waarderingen niet langer bovenaan staan en zijn verdrongen door mensen die wel enthousiast zijn, verwijderen zij hun eigen recensie om die vervolgens een dag later opnieuw te plaatsen, zodat ze weer bovenaan staan.
Niet een of twee keer, maar iedere keer opnieuw.


De reacties uit mijn omgeving lopen uiteen. Het woord ‘stalker’ valt, evenals de woorden ‘eng’, ‘ziek’ en ‘stompzinnig’. Een contact uit Corcoran, VS reageert nuchterder: “Downside of fame, sweetheart.
When you’ve got haters, you know you’ve made it. I’ll have someone send you some pepperspray.”
Manlief is ook niet onder de indruk, evenmin als ikzelf eigenlijk.
Stiekem ben ik in de eerste instantie een beetje jaloers op de overvloed aan vrije tijd die mijn ‘hater’ moet hebben. Zelf ben ik iedere dag 16 tot 18 uur in touw en dan nog kom ik tijd tekort, maar kennelijk is dit wat er gebeurt met mensen die tijd teveel hebben. Misschien is het een idee dat deze hater zich eens ergens aanmeldt als vrijwilligster, zodat ze haar tijd wat nuttiger kan besteden.

Ik balanceer een tijdje ergens tussen medelijden en fascinatie: het feit dat iemand zo’n leeg bestaan lijdt (ja, met een lange ‘ij’), dat deze persoon zoveel tijd wil verspillen aan dit soort pathetische, lagere schoolacties, is naast zielig toch ook wel intrigerend.
Na het zoveelste anonieme telefoontje, ben ik er klaar mee. Ik ruil van telefoon met mijn man, laat hem mijn e-mails filteren en lees alleen nog de dingen, waarvan hij of vrienden zeggen dat ik het moet lezen.


Schrijven is schrappen: niet alleen tekst, maar vooral negatieve invloeden.

Bronja Hoffschlag