Donna Tart 22 september en 26 september 2013

Juichend stampte ik door het huis toen ik las dat Donna Tartt naar Amsterdam zou

komen.In de jaren 90 las ik haar boek De verborgen geschiedenis toen ik mijn studie Maarschappelijk werk deed. We verslonden in de klas haar boek en hielden er urenlange gesprekken over. Lyrisch waren wij. Het totaal stuk gelezen exemplaar staat fier vooraan in mijn tegenwoordig enorme boekenkast.

Woaw Donna Tartt ontmoeten. Ik trommelde iedereen op om mee te doen aan de actie van De Bezige Bij om kaarten te winnen. Zelfs een lieve schrijfster bood haar  gastkaart aan mij aan. Oftewel daar zat ik dan op 22 september in de Stadsschouwburg.

Eerst lazen Jacob Derwig en Kim van Kooten voor uit De Verborgen geschiedenis. Niet lang daarna stapte een kleine vrouw naar voren en hoorde je om he heen: wat is ze klein!

Zijzelf las een stuk voor uit haar nieuwe boek Het Puttertje wat eerst in Nederland uit zou komen; een enorme pil van dik 900 bladzijden wat wij na afloop gesigneerd konden ophalen.

Nu bleek Donna Tartt enkele dagen later in mijn eigen stad in een van de mooiste kerken te komen. En ja hoor daar ging ik weer. Ik had mijn eerste exemplaar van De Verborgen geschiedenis mee, want hoe leuk zou het zijn om haar te kunnen vertellen hoe een groep studenten weken over haar boek praatten en daar een handtekening in krijgen. Ik voelde me bijna een klein meisje die haar idool hopenlijk ging spreken.

Mooi interview met vragen die lezers interesseren, vragen uit de zaal en een stuk voorlezen van Donna zelf. Maar ik kwam voor het signeren: blij sloot ik aan in de rij. Vantevoren werd verteld dat je maar 1 boek mocht laten signeren en dat ze alleen tijd had voor een handtekening en er niets bij kon schrijven. Hum klinkt nog logisch maaaaaar bedacht ik, dan pak ik Het Puttertje waar haar handtekening al in stond en vraag of ze To Ink erbij wil schrijven. Minder letters zelfs dan haar naam!

De vriendin die mee was en vroeger in die klas zat, kwam nog geeneens in haar buurt: het boek werd door een medewerker aangepakt en aan Donna gegeven en intussen duwden allerlei fotografen mijn vriendin weg om een goede foto te maken.

Mijn postuur duw je niet zo makkelijk weg, dus stond gewoon recht voor haar neus en vroeg haar of ik iets mocht vragen. Met een vriendelijke lach zei ze ja. Ik begin mijn vraag of ze To Ink wil zetten en ik word onderbroeken door een hardroepende mevrouw: “Dit kan dus echt niet zeg! Wat ben jij brutaal!” Keihard door mij heen terwijl ik tegen Donna praat. Die zit er iets verbouwereerd bij en ik vertel haar zondag in Amsterdam te zijn geweest en mijn naam korter is dan haar naam om nu te schrijven. Ze zegt dat ze het wel wil doen. Intussen probeert een medewerker mij aan mijn arm weg te sleuren: helaas te veel kilo”s en dat lukt niet! en intussen blijftz ij maar roepen dat ik dit niet kan maken. 

Ik bedank Donna en loop met grote smile weg. Ik ben blij en gelukkig met mijn speciaal gesigneerde boek. En terecht vind ik! Ik ben een van de grootste fans van deze schrijver.