Titel: De laatste die sterft
Auteur: Helen Fields
Uitgeverij: Ambo/ Anthos
Publicatiedatum: januari 2024
Recensie door: Tamara
Kraaien: 2
De nieuwe standalone van bestsellerauteur Helen Fields, bekend van de DI Callanach serie. Privédetective Sadie moet de moord op Adriana oplossen. Maar wat als zij niet de laatste was die stierf?
Het gezin Clark is net verhuisd naar het afgelegen Isle of Mull, een eiland voor de kust van Schotland. Dan raakt de zeventienjarige Adriana vermist. Haar ouders zijn radeloos – de lokale bevolking, inclusief de politie, ziet hen als indringers en – en wenden zich tot privédetective Sadie Levesque om hun dochter te vinden.
Wanneer Sadie het lichaam van Adriana in een grot vindt, met een kroon van zeewier, beseft ze dat de zaak veel groter is dan ze in eerste instantie dacht. Want wat als Adriana niet het laatste slachtoffer is?
“Een grote schelp, waarvan de helft nog zichtbaar was, was in haar vagina geduwd.”
Oké, ik moet toegeven dat ik ook een lange tijd heb zitten staren naar het aantal kraaien. Ik, die Helen Fields een 2 kraaien geef. Dé Helen Fields die ik boeken eerder een 4 of 5 gaf.
En het feit dat ik over dit boek bijna 2 weken heb gedaan, zegt ook genoeg.
Om te beginnen kon ik niet wennen aan het softe gebeuren. (Toegegeven: een schelp in de vagina is niet soft) Helen’s eerdere boeken waren gruwelijk, sadistisch en goed opgebouwd. Dit boek voelde aan als een slecht zittende jas. Het paste niet. Alsof Karin Slaughter ineens een bouquet romannetje schrijft of Stephen King een Baantjer verhaal. Dit verhaal net zo. Het moment dat de ene toevalligheid de andere opvolgt is ongeloofwaardig en het moment dat Sadie het 3e lijk vindt, gingen mijn ogen rollen en een “natuurlijk, wat verrassend weer” (sarcastisch) erop volgend.
Het idee was goed, een meisje dat wordt vermist en de ouders besluiten een privé- detective in te schakelen. Het feit dat de politie in 3 dagen niet alle bekende plekken afstruint waar tieners kunnen zitten is al 1 ding. Dat Sadie steeds de plaats delicten ging verstoren was ook iets wat mij enorm stoorde.
Ik vond dit boek te simpel voor Fields. Het plot was ook te simpel, alsof ze het bijna de filosofische tour op wou gaan. Toegegeven: dit boek is perfect voor de mensen die niet zo van sadistische dingen houdt en het stevige hak- en snijwerk liever overslaan. Dit boek is een leuke kennismaking met Fields.
Maar voor mij was het een teleurstelling. Van wat ik van haar gewend ben…
Heb ik de moordenaar/ moordenaars zien aankomen? Ja, dat was niet heel lastig. Normaal is Helen beter in de kruimeltjes neerleggen, nu had ze de halve puzzel al klaarliggen. Vond ik het origineel? Nee, het werd voor mij snel duidelijk waar het verhaal heen ging. En Sadie vond ik niets, voor een privé- detective was ze behoorlijk roekeloos en on- nadenkend.
Hopelijk is Fields haar sarcastische kant weer aan het oppoetsen, want dat vond ik een betere verhaallijn van haar dan dit.
Spanning: 3
Originaliteit: 2
Psychologische ontwikkeling personages: 2
Leesplezier: 2
Schrijfstijl: 2
Plot: 1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten