Hoe sterk is het geweten? Twee mensen in een verder verlaten dorp. Hij verbergt een beest in hem, zij hoort stemmen die haar bevelen. Allebei verafschuwen ze geweld. Allebei zijn ze echter bereid grenzen te overschrijden om zichzelf te kunnen zijn en te blijven. Hun paden kruisen elkaar op het tijdstip dat hij zijn innerlijke beest niet langer beteugelt. Een hevige, soms hallucinante jacht op elkaar is het gevolg.
Claustrofobische mindfuck van de bovenste plank!
Na de veelbelovende proloog over de lugubere kunstenaar Bertje katapulteert de schrijver ons vooruit tot Bertje Bertrand is. Straatendamme is het desolate en obscure dorp waar duistere dingen straffeloos gebeuren. Door flashbacks en uitstapjes naar het verleden van Bertrand de bakker ontdek ik laag per laag hoe deze bizarre maar geniale thriller in elkaar zit. De auteur lijkt een cadeautje uit te pakken maar wanneer hij het papier stukje bij beetje los maakt wordt pas echt duidelijk dat dit geen geschenk bevat maar een nachtmerrie.
Kluizenaar is een hallucinante vertelling waarbij ik me stilaan afvraag of de krankzinnige uitspattingen het resultaat van de boosaardige woonplaats zijn of toch de uitingen van een monster. De gemeente wil immers dat hun laatste inwoner dit spookdorp verlaat en geeft aan dat deze locatie Bertrand zijn gezondheid bedreigt. Eigenlijk willen ze het industriegebied verder uitbreiden en is het maar de vraag of het hier echt zo ongezond leven is of zoals hij gelooft dat ze hem wat wijsmaken. Wanneer er een indringer verschijnt in het paradijsje van Bertrand begint er een geheimzinnig spel waarbij ik me afvraag hoe de weerzinwekkende spin haar web geweven heeft. Welke rol speelt het geheimzinnige meisje Marie-Jeanette dat moorddadige stemmen hoort nadat ze hier ontwaakt is? Wat beweegt Bertrand de bakker die doordraait? Waarom krijgt Marie-Jeanette de opdracht om deze te vermoorden? Zijn deze figuren slachtoffers of is de waarheid nog veel erger dan eerst gedacht? Twee mensen die eigenlijk geweld haten worden immers tot het onvoorstelbaregedreven.
De schrijver verwerkt naast industrialisering nog andere controversiële onderwerpen zoals bijvoorbeeld onmenselijk lijden, eenzaamheid en mentale stoornissen in dit eigenzinnige en bij vlagen huiverachtige avontuur. Horrorachtige scènes, beeldende taal, magnifieke vergelijkingen en zwarte humor zijn de elementen die Terrence Lauerhohn gebruikt om zijn werkelijkheid of is het slechts een illusie op papier te zetten. Afschuwelijkecreaturen vervolmaken deze afdaling in de diepe krochten van deze symbolische hel.
Ondanks de afgrijselijke acties van sommige buitenissige spelers in dit opzwepende schouwspel met een meesterlijke plot heeft deze artiest mij doen meeleven met deze verdorven karakters of zijn het toch gebroken zielen? Kluizenaar is eigenlijk een gevangenis van gedachten in een zoektocht naar rust in een grimmig oord waaruit onmogelijk te ontsnappen is.
5 vette kraaien.
Tamara:
“De wangen in het zilverglas hingen als slappe washandjes, waardoor zijn mondhoeken wel moesten meedoen.”
Het boek “de kluizenaar” is niet een standaard boek, gelukkig.
Het begint bij Bertrand. Bertrand is hier nog een klein jongetje die een aparte
fascinatie heeft voor beeldjes maken. En dan bedoel ik niet met klei.
Je maakt dan een tijdsprong naar Bertrand als volwassene. Hij woon helemaal
alleen in een spookdorpje, waar de gemeente zijn uiterste best doet om hem daar
weg te krijgen. Maar Bertrand verzet zich met hand en tand.
Zijn leventje is prima zo, hij kans ongestoord werken aan zijn beeldjes en hij
heeft geen klagen.
Tot Marie-Jeanette in beeld verschijnt. Zij gooit zijn rustig leventje compleet
overhoop .
Wat het boek zo gruwelijk goed maakt, is de manier van
schrijven. Op het moment dat je de eerste zinnen leest, zit je muurvast in het
boek. Lauerhohn gooit er af en toe een heerlijk bloederig, gruwelijk stukje
door en het verhaal is compleet. Het klopt.
Bij het uitlezen had ik echt een “WTF”moment. Wat gebeurde
hier?! Het einde was totaal onverwachts maar maakte het ook wel meteen
duidelijk. Zijn taalgebruik is fijn en sommige zinnen weten je tot een glimlach
te ontlokken.
Lauerhohn weet hoe hij een boek moet schrijven, hij weet hoe hij personages tot
leven kan wekken en hij weet zijn lezers vast te houden.
Een boek wat voor mij een dikke 5 kraaien scoort!
Karin:
Kluizenaar start met een intrigerende proloog waarna het jaren
later verder gaat met een Bertrand die al op flinke leeftijd is, en een getroebleerde
jonge vrouw die Straatendamme betreedt. Als lezer kijk je mee door haar ogen en
zie je haar hallucinerende tafrelen. Is het waan of werkelijkheid?
Het begin van het boek heeft even zijn tijd nodig maar eenmaal
gewend aan het ‘bizarre’ kan je het daarna niet meer wegleggen. Gruwelijke
scénes worden afgewisseld met een flinke dosis heerlijk cynische humor. Samen
met het bij tijd en wijle grotesk aandoende geweld deed het mij denken aan de
films van de Gebroeders Coen. Geweldig!
Terrence heeft verder een erg prettige manier van schrijven.
Mooie zinnen met beeldende vergelijkingen laten de vreselijkste beelden echt tot
leven komen. Wat was ik blij dat ik ze niet kon ruiken. Het einde is een ware
climax. Alle stukjes vallen op zijn plek. Daarna moest ik echt even bijkomen.
Bertje zat onder mijn huid en in mijn hoofd en ik hoop maar dat ik geen stemmen
ga horen. Het meest grappige was nog wel dat ik in het begin echt een soort van
‘ach gossie’ gevoel had voor hem. Haha. Lezen op eigen risico!
Ik geef Kluizenaar 5 vette Kraaien.
Wilma:
Wat kan ik in het kort vertellen over ‘Kluizenaar’.
Het boek brengt me zo buiten mijn comfortzone door de
gruwelijkheden en bovennatuurlijke zaken dat ik vaak dacht waarom ben ik dit
boek aan het lezen maar ben blij dat ik niet afgehaakt ben want het einde maakt
dit boek briljant.
Durf door te lezen over Bertrand met zijn bizarre hobby en
zijn wanen en Marie-Jeanette en haar hallucinaties en kom er achter hoe groot
de gelijkenissen zijn dan zal je verrast worden.
4 Kraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten