Tuin van Eden
In Den Groenen Hof hebben een select
groepje senioren zich verenigd in een vriendenclubje: Thanatos.
Niet zomaar een clubje! Eerder dan zich over te geven aan de
vergetelheid en hulpeloosheid die dreigen bij de diagnose van Alzheimer, nemen
ze het heft in eigen handen door vooraf hun levenseinde zelf te kiezen. Ze vertrouwen op de andere leden van de club om,
indien het moment daar is en ze hun grens hebben bereikt, hun laatste wens uit
te voeren, helemaal zoals opgetekend in Ida’s schriftje.
Van essentieel belang hierin is het
giftuintje van Den Groenen Hof. Daar
telen en oogsten de leden met veel toewijding de groenten en de bessen die de
levensnoodzakelijke ingrediënten zijn in een gerecht dat hun dood garandeert. Ze hebben het perfect geregeld: onder leiding
van de Kolonel, voeren Joséphine, Ida, Brigitte (~ Gerda) en Germaine de
laatste wilsbeschikkingen van andere clubleden uit. Dan kondigt de directeur aan dat het tuintje
moet wijken voor een nieuwbouw.
Wie denkt in dit boek te maken te
krijgen met hulpbehoevende oudjes is eraan voor de moeite! Elk personage laat zich voorstaan op zijn
waarde en weet heel goed wat hij of zij wil.
Het is een bont groepje mensen waarvan elk lid staat voor een typetje
zoals we er allemaal wel kennen: een leider, iemand met gezond boerenverstand, een
snoeperaar, een mannenverleidster, … De
nieuwbouw dreigt roet in hun eten te gooien; het hek is van de dam. Tijd voor een plan!
Vanaf dan belanden Joséphine en de
Kolonel in een mallemolen van situaties.
Als inspiratie voor het plan van actie geldt Sherlock, een tv-programma
dat ze graag samen kijken. Alleen gaat
het op tv heel wat vlotter! Elke
mogelijk faliekant aflopende actie brengt een nieuwe op gang. Andere snode plannen komen aan het
licht. Het resulteert in hilarische
stukjes verhaal waarin de naïviteit, de hulpeloosheid, alsook het
doorzettingsvermogen imponeren, ontroeren en doen schaterlachen. Het kan niet anders of de auteur heeft de
tekst met een grote glimlach op het gezicht geschreven!
Elk personage blijft trouw aan
zichzelf, in taalgebruik, houding of gewoonten.
Een enkele keer valt wel iemand uit zijn rol, zoals we allemaal wel eens
doen. Het zijn geslaagde typetjes van
mensen die je, zelfs op die respectabele leeftijd, best geen strobreed in de
weg legt als het gaat om het uitvoeren van levensnoodzakelijke dodelijke
plannen.
Het plot leest razendsnel en
verveelt op geen enkel moment.
Boerenwijsheden met paard en koe suggereren dat het leven eenvoudig zou
kunnen zijn ware het niet dat er een vriendelijke kidnapping tot een goed einde
moet gebracht worden. Receptjes nodigen
uit tot zelf proberen. Zonder het extra
uit de tuin, uiteraard!
De onderliggende boodschap kan en
mag echter niet genegeerd worden. ‘Joséphine’
kaart een thema aan dat serieus dient genomen te worden, namelijk het recht op
een waardig levenseinde en het recht op zelfbeschikking. Het verdriet en de ellende die een ziekte als
Alzheimer betekent voor de patiënt en zijn naasten contrasteert scherp met de
humor en de misdadige praktijken.
‘Joséphine’ is een misdaadkomedie waarin
misdaad, humor en sérieux hand in hand gaan, die doet schaterlachen en
vertedert, maar die tegelijkertijd het recht op een waardig levenseinde onder
de aandacht wil brengen.
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten