Column Sophie Wester

 

Writing apart together

De eerste Nicci French-boeken kwamen uit in de jaren negentig. Wat een heerlijke thrillers waren dat. En wat een verrassing was het toen bleek dat ze geschreven werden door een duo! Hoe ging dat in ‘s hemelsnaam in zijn werk, vroeg iedereen zich af. Schreven ze soms om de beurt een hoofdstuk? En hoe kon het dat je daar als lezer helemaal niets van merkte? Ook toen wij, Sophie en Ester — samen Sophie Wester — een thriller hadden geschreven, was dat de vraag die ons keer op keer werd gesteld: hoe doen jullie dat dan?
            Laten we bij het begin beginnen. In 2020 begonnen wij samen aan een tweejarige schrijfopleiding. Als docenten Nederlands met een liefde voor lezen en ontluikende schrijfambities leek ons dat leuk en leerzaam om te doen. Voordat we onze opdrachten inleverden, gaven we elkaar feedback. Zo ontdekten we al snel dat onze schrijfstijlen niet ver uit elkaar lagen en dat we beiden een voorliefde hadden voor spannende stukjes, waarin iets te raden of te rillen viel.
            Op een zonnige zaterdagochtend liepen we over de Oudegracht in Utrecht naar de locatie waar we die ochtend cursus hadden, toen Sophie zei: ‘Wij moeten eigenlijk samen een boek schrijven!’ En dat was het begin. Fragmenten werden hoofdstukken, plotlijnen werden uitgezet, personages kwamen tot leven en langzaam maar zeker kreeg ons eerste boek vorm. Het was een leerproces met ups en downs, waarbij de clichés maar al te waar bleken: personages die je creëert gaan inderdaad een eigen leven leiden en blijken soms een heel andere plotwending van je te vragen dan je had bedacht. En in dat proces moet je inderdaad af en toe je darlings killen, en dat kan best een beetje pijn doen… We konden elkaar door de lastige momenten heen slepen en als de een ergens onzeker over was, was de ander juist vol vertrouwen, waardoor we toch steeds weer verder wilden gaan.
            Wie wat schrijft, verloopt bij ons vrij organisch. En wat de een geschreven heeft, wordt door het nalezen en aanvullen sowieso overgoten met het sausje van de ander. Waar het in de praktijk vooral op neerkomt: we appen en bellen vréselijk vaak. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Want anders dan bijvoorbeeld Nicci French, wonen we niet in hetzelfde huis. We hebben allebei een partner en een gezin met jonge kinderen. En die worden weleens gek van ons oneindige gebel. We bellen elkaar terwijl de een in bad en de ander op bed ligt en we nemen zelfs de telefoon op als we op de wc zitten. Praten over de plot en de personages is leuk en inspirerend en geeft een verdieping die we in ons eentje niet zouden bereiken. Eén plus één is in dat opzicht echt meer dan twee.
            Voor ieder duo zal het samen schrijven anders in zijn werk gaan. Voor ons geldt: eerlijk tegen elkaar zijn, bereid zijn compromissen te sluiten en vooral ook veel plezier houden in het schrijven zelf. En dat plezier is er, elke dag. Want hoe bijzonder is het dat we samen een boek hebben geschreven, en dat De Crime Compagnie dit avontuur vervolgens met ons aan wilde gaan? En hoe fijn is het dat het schrijven van het tweede boek nog leuker was dan het schrijven van het eerste?
            Dus blijven wij voorlopig lekker samen schrijven! En natuurlijk hopen wij dat onze lezers op hun beurt genieten van de verhalen die we maken. Want dat is onze missie: spannende verhalen schrijven waarin je je even heerlijk kunt verliezen! 

Sophie Wester