Elly Griffiths Onheilstijding is de 5e in de reeks rond het personage Ruth Galloway.
Wat was ik verrast toen ik las dat er eindelijk weer een
nieuwe in de reeks van Ruth Galloway kwam. Ik had de voorgaande 4 delen gelezen
en vooral van de eerste drie delen was ik zeer enthousiast. Het 4e
deel vond ik iets tammer, maar ach dat is wel vaker in een reeks, en nog steeds
stond mij een uiterst plezierige leeservaring voor de geest, al was dit
weliswaar 10 jaar terug en moest mijn geheugen dienaangaande wel iets afgestoft
worden.
De achterflap vermeld dat een oude vriend van Ruth Galloway,
Dan Golding, omkomt bij een brand. Vlak voor deze tragische dood heeft hij Ruth
een brief geschreven waarin hij een baanbrekende archeologische ontdekking
heeft gedaan, maar dat hij zich bedreigt voelde. Ruth gaat op onderzoek en
reist daarvoor af naar het Engelse kustplaatje Blackpool.
Vol hoge verwachtingen begin ik aan dit boek. De proloog
begint meteen erg goed en spannend, want je zit meteen, samen met Dan, middenin
een alles verzengende brand.
Vervolgens start het 1e hoofdstuk met alle
belangrijke personages die weer duidelijk geïntroduceerd worden en ook de
verwikkelingen in het voorgaande boek worden weer enigszins opgerakeld. Ik ben
daar erg blij mee want op deze manier kan ik goed aan dit laatste deel beginnen
en wat mij daarbij direct opvalt is dat er geen 10 jaar zit tussen het
voorgaande boek en dit 5e deel maar nog geen 2 jaar. Want daar waar
Ruth in het vorige deel net was bevallen, is in dit deel het desbetreffende
kindje net 2 jaar oud. Een dochtertje, Kate heet ze.
Kate loopt achter de kat Flint aan, Kate speelt zo leuk met
de kinderen van haar vriendin, Kate vindt de ezel niet leuk, Kate vindt het
eten niet lekker, Kate moet in bad, Kate pakt voor de zoveelste keer de
telefoon op (nog geen 2 jaar… blijf er met je tengels vanaf), Kate huilt
bittere tranen, Kate is vermoeid en Kate is geïrriteerd.
Ja, dit laatste komt mij bekend voor. Mijn irritatie voel ik
ook met elk hoofdstuk en elke zin toenemen. Toch nog even wat bladzijden
doorzetten, het ligt vast aan mij. Volgende hoofdstuk dan maar.
Ruth’s collega archeoloog/vriend is net vader geworden. Of
is hij dit niet, is hij wel de vader? Nou, op visite gaan dan maar bij een andere
oude jeugdvriendin/archeologie studente nr. 2. Ja, niet die jeugdvriendin nr.
1, die zo gelukkig getrouwd is met 2
kleine kindertjes want daar had ik al over gelezen, we gaan nu naar vriendin nr.
2. Die is net bevallen van een baby. En de gesprekjes gaan vervolgens over
wipstoeltjes en borstvoeding, en daarna over de yummy mummy-look. Inmiddels
voel ik mijn net verorberde en erg smakelijke zelfgemaakte pizza langzaam zijn
weg weer terug omhoog kruipen. Aaagh. Ik kan hierin maar weinig overeenkomsten
vinden. Toch nog maar een hoofdstukje verder lezen.
Jaa, weer een collega die zwanger is. Gelukkig. Nu gaan we
baby namen verzinnen en we gaan weer op visite, ik ben even kwijt bij wie nu
weer maar…. misschien wordt het nu dan toch nog spannend? Neee! Het ruikt bij
haar volgende vriendin naar luiertassen!!
Op dit punt aangekomen wil ik echt niet meer verder. Ik ben
een bikkeltje, heb mij door heel wat boeken heen gelezen die niet altijd
geweldig waren maar waar ik altijd nog iets positiefs in kon vinden, maar in
deze? Het verhaal zou moeten gaan over de botten die Dan Golding gevonden had en
die vermoedelijk waren van de historische figuur ‘De Ravenkoning’, maar ik zal
er nooit meer achter komen. Al pikt hij het hele gezelschap de ogen uit en
vreet hij vervolgens al hun botten kaal het zal mij om het even zijn.
Na onderzoek op google en Wikipedia heb ik gelezen dat dit
deel in Engeland direct na het schrijven is uitgebracht in 2013. Wij in
Nederland en Vlaanderen hebben 10 jaar op de vertaling moeten wachten. Raar? Ik
dacht in 1e instantie van wel. Nu denk ik had er nog 20 jaar
bijgedaan alvorens je überhaupt een vervolg had geschreven. Dan was lieve kleine
Kate ver voorbij het zuigelingen stadium geweest, sterker nog dan had ze waarschijnlijk
haar verstikkende ouderlijk huis al ver achter zich gelaten, en was er
misschien toch nog een thriller geschreven in plaats van deze baby rom-com.
Na 45 blz. gelezen te hebben van de totale 284 kan ik kan
niet anders dan dit schrijfsel:
1/2 Kraai geven. Het liefst had ik negatieve Kraaien
gegeven, maar dat kan nu eenmaal niet.
Dit is het 1e recensie boek dat ik niet heb
uitgelezen. Ik vind het heel erg, maar ik kon niet meer.
Mijn welgemeende excuses!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten