De Horzel van Marc Raabe is het 3e boek van een 4-delige reeks.
Ik kon niet wachten met het lezen van dit 3e deel. De 2
voorgaande waren mij behoorlijk goed bevallen en ik was nieuwsgierig naar de
rode draad die door de gehele reeks heenloopt, het verdwenen zusje van Tom
Babylon.
Ik werd extra blij na het lezen van de achterflap omdat er
nu ook een gevierd Rockster mee zou doen in dit verhaal. Ik was zelf ooit
fanatiek fan van een rock band en dat wereldje vind ik nog steeds erg vermakelijk.
‘Thank you! I love you all!’
Het zijn de woorden waarmee de gevierde rockster Brad
Galloway zijn juichende toehoorders tijdens zijn concert vaarwel zegt. Het
blijkt een eeuwig vaarwel van zijn kant, want een dag later wordt zijn
leeggebloede lichaam gevonden, vastgeketend in zijn bed.
Rechercheur Tom Babylon en psychologe Sita Johanns worden
gezamenlijk op het onderzoek gezet. Een onderzoek dat hen leidt naar een 30
jaar oude ontvoeringszaak en een vrouw die moest kiezen tussen twee mannen die
beiden over lijken gingen.
Een bizarre en vreemde zaak die steeds duisterder en
persoonlijker wordt.
Het boek schakelt tussen de gebeurtenissen uit 1989 en het
heden, waarbij ook steeds meer wordt prijsgegeven over de familieomstandigheden
en geschiedenis van Tom Babylon. Een geschiedenis die zijn oorsprong had in de
DDR van voor het vallen van de Muur. Een historische gebeurtenis die wat
jongere lezers niet veel zal zeggen maar die bij mij persoonlijk nog erg helder
in het geheugen gegrift staat. Dat dit historische gegeven is verwerkt in dit
boek maakt het voor mij extra interessant.
Marc Raabe heeft een erg prettige manier van schrijven en
hij heeft zijn personages goed uitgediept, al is het helaas voor mij, maar de
rockster Brad Galloway sterft al op 1 van de eerste bladzijden (geen spoiler
want dit staat al op de achterflap).
Ook nu zit het verhaal vrij ingewikkeld in elkaar en moet ik
er weer flink mijn aandacht bij houden.
En hier zit voor mij nu net het moeilijkheidje van dit deel
van deze reeks…
Hoe graag ik mijn aanvankelijke jubel stemming door het hele
boek heen had behouden, komt het verhaal in het begin niet erg op vaart.
Voorgaande boeken hadden een start dat met vliegende vaart ging, maar dit begin
lijkt meer op het pruttelende sprintertje van de NS die, ondanks zijn snelle
naam, nooit echt hard gaat en elke 5 minuten wel een stop heeft. Eigenlijk
blijft door het hele boek heen het verhaal een bepaalde traagheid houden. Soms
versneld het even en denk je ‘ha, fijn,’ maar net als met mijn sprintertje is
dan het volgende station alweer in zicht en wordt er afgeremd. Het kostte mij
dan ook nogal wat moeite om voort te bikkelen. En wees gerust, ook met een traag
pruttelend sprintertje haal je je bestemming, alleen soms eindig je met een wat
verkreukt en verfomfaait uiterlijk en vaak ook met niet het meest zonnige
humeur. En zo voelt het ook een beetje na dit boek. Ik heb de eindstreep
gehaald, in de wetenschap dat dit nog niet de echte eindstreep is, er komt
namelijk nog een boek nummer 4. En die ga ik lezen, uiteraard ga ik die lezen.
Bovendien sluit dit boek af met zo’n cliffhanger dat je wel door moét gaan met
boek nummer vier. Slim gedaan van Marc Raabe maar ik hoop écht in het vierde
deel dat wow-gevoel weer terug te vinden.
Gaf ik deel 1 gewoon 4 Kraaien. Deel 2 nog wat dunne 4
Kraaien, met de kanttekening dat ik in deel 3 een daverend einde verwachte
(toen dacht ik nog met een trilogie te maken te hebben, oeps!) maar nu kan ik toch
echt niet anders dan dit 3e deel niet meer te geven dan:
3,5 Kraaien, en met nog steeds de kanttekening dat ik in
deel 4 dat daverende einde niet alleen verwacht… maar het nu ook gewoon eis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten