Een laatste bewijs
In Leuven wordt een verwoed
verzamelaar van oude boeken en handschriften neergeslagen met één van zijn
laatste aanwinsten. Kort daarna ondergaat een galeriehouder hetzelfde lot met
een bronzen beeld uit zijn galerie. Het bronzen kunstwerk is echter verdwenen. Wel
wordt een beeld van de heilige Gambrinus teruggevonden op de plaats van de
misdaad.
Berg, Wenderickx, Coens, Lou en
Zeebos zoeken naar aanknopingspunten. Gaat het om één en dezelfde dader? Wanneer
echter een kennis van Berg op beestachtige wijze wordt vermoord, wordt het voor
de hoofdinspecteur persoonlijk en, hoewel hij hiermee ingaat tegen alle
voorschriften, is hij meer dan ooit vastbesloten om de dader te klissen.
‘De doden voorbij’ telt zes episodes
en speelt in Leuven en omgeving. In de Gambrinus gaat Berg deze keer niet
alleen genieten van zijn espresso, de heilige Gambrinus eist een prominente rol
op in de verhaallijn door voortdurend op te duiken in de zoektocht naar de ware
toedracht achter de misdaden.
Bladzijde na bladzijde mee te mogen
zijn in de ontwikkeling van de plot is een waar genot. In zijn vijftiende
misdaadroman rond Thomas Berg kiest Jo Claes voor het milieu van boeken- en
handschriftenverzamelaars als scène voor de start van een nieuw misdaadverhaal.
Terwijl de speurders trachten wijs te raken uit de misdaden die al of niet een
link vertonen met de allegorische bierkoning Gambrinus, wordt, naast een
veertiende-eeuwse codex, miniaturen en Jan I van Brabant, ook de kunst voortgebracht
door de vertegenwoordigers van de eerste Latemse school een steeds terugkerend
onderdeel van het onderzoek Dat Thomas Berg kennismaakt met bierbrouwster Tania
maakt dat ook Leuven, en bij uitbreiding Haacht, als bierstad in de picture
komt.
Tegelijkertijd uit de auteur bij
monde van Berg zijn ongenoegen over de manier waarop de stad Leuven nieuwe
woonwijken inplant en daarbij raakt aan het authentieke karakter van de stad;
beklaagt hij zich over het gebrek aan respect voor de laatste getuigen van een
roemrijke geschiedenis die dreigen verloren te gaan. Naast de vele interessante
wetenswaardigheden die de auteur via Thomas Berg loslaat op de lezer, is ‘De
doden voorbij’ ook een staaltje van een ingenieus uitgewerkt misdadig plan.
‘De doden voorbij’ is geen
nagelbijtend spannend of flitsend verhaal. Ook in deze Thomas Berg geen
spannende achtervolgingen in snelle wagens. Nee, Thomas prefereert nog steeds het
‘benenwerk’. Het geeft hem de gelegenheid om informatie te verwerken, mogelijke
te volgen pistes tegen elkaar af te wegen en de kunst in zijn thuisstad te savoureren.
De autoritten in de bijrijdersstoel terwijl Lou haar rijkunsten in de praktijk
brengt, zijn voor hem al spannend genoeg.
Ook in de vijftiende Thomas Berg staan
de personages er. Berg is nog steeds zijn onnavolgbare zelf: espressoverslaafd
en liefhebber van een goedbereide pasta geserveerd met een goede fles fumaio;
hij heeft nog steeds een kort lontje en is ongeduldig en veeleisend voor zijn
team en zichzelf. Zijn relatie met zijn machiavellistische overste Denissen
blijft heel moeilijk. Deze keer zijn het de kookkunsten van Ottolenghi die hun
relatie ‘voorlopig’ ontmijnen. Zoals altijd heeft hij de indruk dat hij achter
de feiten aanholt en dat brengt hem uit zijn evenwicht. Zijn manier van denken
en overwegen werkt ook nu weer aanstekelijk en pusht de lezer om hetzelfde te
doen. De ontmoeting met Tania laat Berg niet onverschillig en we krijgen zowaar
een andere kant te zien van Thomas. Zou hij dan toch de ridder op het witte
paard kunnen zijn?
Eén personage werkt zich meer op de
voorgrond. Lou. Ondanks haar korte nachten laat zij zich opmerken door haar
analytisch vermogen en wendt ze al haar intelligentie en wilskracht aan in de
hoop een ‘toelatingsticket’ te veroveren tot de privégesprekken tussen Berg en
Zeebos. Haar bewondering voor haar chef is mogelijk een element dat kan
uitgroeien tot meer in een volgende misdaadroman rond de hoofdinspecteur.
Met ‘De doden voorbij’ presteert Jo
Claes het alweer om kunst, geschiedenis en misdaad in een harmonieus vlot
lezend misdaadverhaal te gieten zonder daarbij pedant of arrogant over te
komen. Iets wat Berg in geen geval zou appreciëren.
4.5
kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten