De vrouw die liefhad van Patrick de Bruyn

Titel: De vrouw die liefhad
Auteur: Patrick de Bruyn
Uitgeverij: Horizon/ Overamstel
Publicatiedatum: mei 2020
Recensie door: Anita
Kraaien: 5

Mijn titel: De vrouw die schreef

Een inbreker neemt zich voor zijn leven te beteren, later, maar wil nu nog een slag slaan. Zijn doelwit: een grijze BWW uit de 3-reeks op een oprit in de Villalaan. Vooraleer hij echter iets uit de auto buit kan maken, stuift de wagen weg. In het huis stuit hij op een lichaam onderaan de trap. ‘Diep vanbinnen wist hij natuurlijk dat dit verkeerd zou aflopen.’

Dan verschijnt Alice, het hoofdpersonage, in beeld. Ook zij ‘heeft diep vanbinnen altijd geweten dat dit verkeerd zou lopen.’ Intrigerend!

De eerste kennismaking met Alice verloopt al onmiddellijk heel heftig. Wat zal verkeerd aflopen? Waarom die poging tot een wanhoopsdaad om onmiddellijk daarna een fles champagne te gaan kopen om iets te vieren? Je begrijpt er niks van. Alleen dat je er echt niet vrolijk van wordt. De somberheid en tristesse spatten van de bladzijden. Van vieren komt niks in huis. Rond het huis waar ze zich naar begeeft, wemelt het van de politie. Alice, psychologische thrillerschrijfster, wordt zelf betrokken partij in een volgens de politie verdacht overlijden. Het is de start van psychologische spelletjes tussen de politie en verdachte nummer één: Alice.

Het boek van Alice wordt als een feuilleton in zeven afleveringen gepubliceerd in Libelle. De afleveringen van haar manuscript en de hoofdstukken van het boek wisselen elkaar af in Deel 2. Het boek in het boek toont de alterego’s van de personages, schetst de verhoudingen in de periode die voorafgaat aan het drama en dropt hier en daar ideeën die verontrusten: ‘de goorheid’ die ‘nooit zal wijken’, ‘een ontuchtzaak met minderjarigen’… Ik heb meer dan eens gelezen met gefronste wenkbrauwen. Alles telkens vanuit het perspectief van Alice.

Het karakter van Alice is onderwerp van een grondige psychologische analyse. Haar ongemak, de moeite die het leven haar kost en de chaos in haar hoofd worden zo aanschouwelijk uitgewerkt dat haar gemoedstoestand afstraalt op de lezer.

Regelmatig wordt de lezer aan het twijfelen gebracht door ‘spielerei’ tijdens het onderzoek. Meer dan eens verrast de schrijver met een ‘geestigheid’ of een toch wel opvallende vergelijking. Wanneer het over het opvoeden van kinderen gaat, laat ex-commissaris Chantal De Cock zich ontvallen: ‘Ik heb geen kinderen. Ik heb me dus nooit een dompteur in het circus gevoeld.’ Een filmquote in een eigentijds jasje zoals ‘The iPhone always rings twice.’, een personage dat ‘geinig’ de schouders ophaalt, tientallen verschillende vormen van lachjes, tegeltjeswijsheden à la ‘Bond zonder Naam’, weerspiegelen de liefde van de auteur voor taal. Patrick De Bruyn toont zich op deze manier ook heel aanwezig in het verhaal.

De spanning is van begin tot eind voelbaar. Iets is daadwerkelijk verkeerd gelopen. ‘Wat?’ is duidelijk, maar ‘Waarom?’ en ‘Wie?’ zijn vragen die om antwoord vragen. Het plot wordt heel goed onderbouwd. Stilaan komt de ware toedracht bovendrijven. De sfeer is constant grimmig en ongemakkelijk. Het leven na het schrijven, de terugkeer naar de realiteit is schokkend. En Alice, inderdaad, ‘Diep vanbinnen heeft ze altijd geweten dat dit verkeerd zou aflopen.’

‘ De vrouw die liefhad’ is een intrigerende psychologische misdaadroman die je niet onmiddellijk loslaat.  Hoe verwerk je een realiteit die je ergste nachtmerrie is?  Alice’ doortocht door haar eigen ‘Wonderland’ eindigt in een nare ontknoping. Sommigen zijn ziende blind, anderen kijken gewoon de andere kant op wegens te pijnlijk.  Maar er komt een moment dat je niet meer om de realiteit heen kan.

Sommigen zijn ziende blind, anderen kijken gewoon de andere kant op wegens te pijnlijk.

‘De vrouw die liefhad’ lost weer alle verwachtingen in.